غلامرضا اسدی کرم
مسعود ترکزاده ماهانی

چکیده   زمینه و هدف: اختلالات تیروئیدی از شایع ترین بیماری های غدد درون ریز می باشند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه آنتی تیروئید آنتی بادی ها و ید مصرفی در افراد هیپوتیروئید با افراد سالم، طراحی و اجرا گردید.   مواد و روش ها: طی یک مطالعه مقطعی، به روش نمونه گیری غیراحتمالی آسان مبتنی بر هدف تعداد ۷۵ نفر (۲۸ مرد و ۴۷ زن) با سن بین ۲۰ تا ۷۵ سال با تشخیص هیپوتیروئید ( TSH>۵mIU/L ، T۴<۶۰nmol/l ، T۳RUP=۳۰ - ۴۰% ) به عنوان گروه مورد و ۷۵ نفر که از نظر سن و جنس با گروه مورد یکسان بودند ولی TSH و T۴ طبیعی داشتند، به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. میزان ید ادراری، آنتی تیروپراکسیداز (Anti-TPO) وآنتی تیروگلوبولین ( (Anti-Tg در دو گروه مقایسه شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS و آزمون های آماری Fisher’s Exact Test و t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و ۰۵/۰ p< معنی دار تلقی گردید.   یافته ها: در بیماران هیپوتیروئیدی به صورت معنی داری میزان ید ادراری کمتر (۰۰۰۱/۰ p< ) و غلظت سرمی Anti-TPO و Anti-Tg از گروه کنترل بیشتر ) به ترتیب ۰۰۰۱/۰ p< و ۰۰۰۱/۰ p< ) بود. در گروه مورد، ۵۰% افراد سنین بالاتر از ۶۰ سال دارای کمبود ید ادراری بودند.   نتیجه گیری: یکی از دلایل اصلی هیپوتیروئیدی در نمونه های مورد مطالعه، بیماری های خودایمنی تیروئید بود و به نظر می رسد علت خودایمنی افزایش مصرف ید نباشد. به علاوه در افراد سالخورده مورد بررسی، مشکل کمبود ید همچنان باقی است و لازم است با توجه به شرایط خاص این افراد، از طرق دیگری اقدام به جبران کمبود ید در آنها نمود.   واژه های کلیدی: آنتی تیروئید آنتی بادی ها، آنتی تیروپراکسیداز، آنتی تیروگلوبولین ، ید ادراری، هیپوتیروئیدی

Antithyroid, Antibodies, Antithyroperoxidase, Antithyroglobulin, Urinary iodine, Hypothyroidism, آنتی تیروئید آنتی بادی ها، آنتی تیروپراکسیداز، آنتی تیروگلوبولین ، ید ادراری، هیپوتیروئیدی