سیدفضل الله موسوی - نویسنده مسئول، استاد دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران
معصومه سادات میرمحمدی - دانشجوی دکتری حقوق بین الملل دانشگاه تهران

بی شک، افزایش دمای کره زمین، پایه های اصلی حیات بشری را به ویژه در کشورهای درحال توسعه در معرض خطر قرار خواهد داد؛ آسیب پذیری در برابر فقر و محرومیت اجتماعی را تشدید نموده و امنیت بشری را به مخاطره می اندازد. این تغییرات، همچنین بستر وقوع مخاصمات را بیش از پیش فراهم خواهد ساخت. بالا آمدن سطح دریاها و وقوع توفان ها و سیل ها در آینده نه چندان دور، شهرها و مناطق صنعتی را که در طول سواحل چین، هند و ایالات متحده آمریکا قرار دارند تهدید خواهد کرد. ذوب یخ ها تامین آب در مناطق نزدیک به کوه های آند و هیمالیا را دشوارتر می نماید. با توجه به این چشم انداز، شورای امنیت به عنوان رکن حافظ صلح و امنیت بین المللی در ۱۷ آوریل ۲۰۰۷ در نشست ۵۶۶۳ خود، اولین مذاکرات خود را در خصوص رابطه انرژی، امنیت و تغییرات جوی، به درخواست انگلستان آغاز نمود که در آن زمان ریاست شورا را بر عهده داشت. به نظر می رسد اقدام شورا در برگزاری این نشست، حاکی از ضرورت توجه به رابطه تغییرات جوی و امنیت بین المللی است. بنابراین، فرضیه مقاله حاضر، این است که مسئله تغییرات جوی با توجه به پیامدهایی که در سطح داخلی و بین المللی به دنبال دارد، تهدیدی علیه صلح و امنیت بین المللی تلقی می شود و علت تشتت آرا در شورای امنیت در خصوص طرح این مسئله، ناشی از انتقاداتی است که بر پیکره قدرت و سیاست در عرصه بین المللی وارد می شود.

تغییرات جوی, امنیت بین المللی, کشورهای توسعه یافته, کشورهای درحال توسعه, شورای امنیت, کنوانسیون چارچوب ملل متحد در خصوص تغییرات جوی