حسین زینلی - کارشناس علوم اجتماعی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان، ایران
نسرین نامداری قرغانی - کارشناس حسابداری، دانشگاه پیام نور شیراز، ایران
مریم رخشنده ابرقوئی - دکتری روانشناسی تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت، ایران

دنیای امروز، تربیت فرزندان را از نیازهای اولیه زندگی قلمداد می کند و توسعه و رشد سازمان های تربیتی را به عنوان شاخص معتبر رشد سیاسی و اجتماعی جوامع بشمار می آورد. مساله تربیت در عین ضرورت، یک فن ظریف و تخصصی با پیچیدگی های بسیار است. درمیان مجموعه فعالیت هایی که در نظام آموزش و پرورش انجام می شود سهم مهم وکلیدی را به تدریس معلم در کلاس درس اختصاص می دهند. تدریس را می توان به فرآیند دو جانبه ای که بین معلم و شاگرد جریان دارد و هدفش یاد گیری است تعریف کرد. نیروی انسانی با انگیزه و مرفه و دارای رضایت شغلی، بزرگترین سرمایه و پویاترین بخش هر سازمان را تشکیل می دهد و مهره اصلی به ثمر رساندن اهداف هر سازمان است. اهمیت نقش معلم در این نظام ازآن لحاظ است که عمده ترین و موثرترین ارتباط را با فرگیر دارد و هرگونه رفتار ونگرش او می تواند بر فراگیران تاثیر به سزایی داشته باشد. به طور کلی ارتقاء کیفیت زندگی کاری در معلمان، یعنی امکان ارضای بیشتر نیازهای شخصی و وجود امنیت به نحوی که آن ها بتوانند با خیال راحت و بدون استرس و اضطراب، در کنار دیگران به زندگی خود ادامه داده و احساس مفید بودن نمایند و مقبول دیگران واقع شوند و در نهایت برای افزایش مهارت و دانش خود فرصت داشته باشند.

معلم، کیفیت زندگی، مدرسه.