شیوا حیدری - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه رازی.کرمانشاه.ایران.
غلامرضا سالمیان - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه رازی.کرمانشاه.ایران
فاطمه کلاهچیان - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه رازی.کرمانشاه.ایران.

عاطفه یکی از عناصر سازنده شعر در کنار زبان، تخیل، موسیقی و شکل است. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی، با هدف بررسی بازتاب عواطف فراشخصی در غزل های یکی از شاعران معاصر، یعنی حسین منزوی انجام می گیرد. مسئله پژوهش این است که انواع عواطف فراشخصی چگونه و به چه میزانی در غزل منزوی بازتاب یافته اند و انگیزه ها و زمینه های موثر در ایجاد این عواطف چه بوده است؟ یافته های پژوهش حاکی از آن است که عواطف فراشخصی غزل او در دو دسته کلی عواطف سیاسی- اجتماعی و فلسفی و در گروه بندی جزئی تر این دسته ها بازتاب یافته اند. در عواطف سیاسی- اجتماعی که پررنگ تر از عواطف فلسفی ظاهر شده اند، به ترتیب عواطف حسرت، اندوه و یاس بیشترین نمود را دارند. در عواطف فلسفی، یاس فلسفی، اندوه فلسفی و اعتراض و عصیان به ترتیب بیشترین بسامد را در غزل های منزوی دارند. انگیزه­های موثر در ایجاد عواطف سیاسی- اجتماعی، نمایاندن اوضاع نابسامان کشور، از جمله سلطه مستبدان بر کشور، فضای اختناق سیاسی، شکست در مبارزه­ها و...، و در دوران پس از انقلاب، جنگ و شهید و شهادت هستند. در ایجاد عواطف فلسفی، ابراز اندیشه های فلسفی تقدیرگرایی، جبرگرایی و مرگ­اندیشی، عصیان بندگی و... موثر بوده­اند.

شعر معاصر فارسی, عاطفه, حسین منزوی