وحیده علیپور - دانشگاه ارومیه
علی عابدینی - دانشگاه ارومیه
صمد علیپور - دانشگاه ارومیه

ذخیره کائولن آوین در ۳۵ کیلومتری شمال­شرق شهرستان میانه، استان آذربایجان­شرقی در شمال ­غرب ایران قرار دارد. شواهد صحرایی و بررسی های سنگ­نگاری نشان می­دهند که گسترش و تشکیل این ذخیره از نظر زایشی در ارتباط با دگرسانی سنگ­های داسیتی به سن ائوسن- الیگوسن است. با توجه به یافته­های کانی­شناسی، این ذخیره شامل ­کانی­های کائولینیت، کوارتز، مسکوویت- ایلیت، کریستوبالیت، روتیل، اورتوکلاز و گوتیت است. از بررسی برخی از عامل­های زمین­شیمیایی چون مقادیر TiO۲، Ba+Sr و Ce+Y+La برداشت می­شود که گسترش این ذخیره در ارتباط با عملکرد دو فرآیند درونزاد و برونزاد است. نتایج بدست آمده از بررسی های کانی­شناسی، زمین­شیمی تغییرات جرم و روند تغییرات نسبت­های عنصری نشان می­دهند که شیمی محلول­های دگرسان­کننده (درجه اسیدی یا pH و پتانسیل اکسایش-کاهش، Eh)، جذب سطحی، روبش توسط اکسیدهای فلزی، تثبیت در فازهای کانیایی تازه تشکیل شده، نسبت سیال به سنگ و میزان دسترسی به یون­های کمپلکس­ساز شش عامل اثرگذار بر تحرک، توزیع و غنی­شدگی عناصر جزئی و خاکی نادر در این ذخیره هستند. بررسی­های زمین­شیمیایی آشکار می­کنند که کاهش مقادیر بی­هنجاری­های Eu در نمونه­های کائولینیتی شده در ارتباط با تخریب کانی­های پلاژیوکلاز سنگ­های داسیتی توسط محلول­های گرمابی دما بالا و کاهش بی­هنجاری­های Ce در نتیجه گسترش فرآیند کائولینیتی شدن توسط سیال هایی با ماهیت اسیدی- اکسایشی است.

Kaolin, dacite, mineralogy, distribution of elements, geochemical parameters, Avin, Mianeh., کائولن؛ داسیت؛ کانی شناسی؛ توزیع عناصر؛ عامل های زمین شیمیایی؛ آوین؛ میانه.