فرزانه ناظمی - دانشجوی دکتری تخصصی روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
پریسا تجلی - استادیار گروه روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی عمومی، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
مجید ابراهیم پور - استادیار گروه روان شناسی، واحد قائنات، دانشگاه آزاد اسلامی، قائنات، ایران.
مهدیه صالحی - استادیار گروه روان شناسی بالینی سلامت، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی برنامه خودتنظیمی کودک بر خود ادراکی و کیفیت دوستی کودکان با نارسایی توجه / بیش فعالی بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دختران ۹-۱۲ ساله با نارسایی توجه / بیش فعالی شهر تهران در سال ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود. حجم نمونه شامل ۳۰ نفر (۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه گواه) از جامعه آماری به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و در دو گروه گواه و آزمایش جایگماری شدند. برای گروه آزمایشی، برنامه تدوین شده خودتنظیمی کودک اجرا شد درحالی که گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. ابزار پژوهش شامل مقیاس خود ادراکی هارتر (۲۰۱۲) و کیفیت دوستی زهره وند و حجازی (۱۳۸۰) بود. نتایج نشان داد که مداخله خودتنظیمی کودک بر بهبود خود ادراکی و کیفیت دوستی در مراحل پس آزمون و پیگیری تاثیر معنی دار داشته است. یافته های این پژوهش اطلاعات مفیدی را در ارتباط با برنامه خودتنظیمی کودک فراهم می کند و مشاوران و روان شناسان می توانند برای بهبود بر بهبود خود ادراکی و کیفیت دوستی در کودکان با نارسایی توجه / بیش فعالی از این مداخله استفاده نمایند.

خودتنظیمی کودک, خود ادراکی, کیفیت دوستی, نارسایی توجه / بیش فعالی