سیدمحمدصادق نظری خانقاه

صایب جزء یگانه شاعران قرن یازدهم در مضمون آفرینی و معناسازی است ازین رو شعر وی حاویمطالب و موضوعات فراوانی است که هرچه در این باب بحث گردد کافی نخواهد بود. صایب ازشاعران بزرگ زبان و ادبیات فارسی و از چهره های شاخص سبک هندی (که محدود به مرزخاصی نبود) به شمار می رود تا جایی که گاه سبک هندی را سبک صایب نیز نامیده اند. بنابرایناهمیت این موضوع کاملا چشمگیر است که برای فهم و تدبر در شعر صایب ابتدا باید منظور او ازبهره گیری از هرنمادی برایمان واضح باشد .در این مقاله سعی شده است با همکاران عزیزم به فرموده استاد ارجمند، ضمن عمل به دستوراتایشان با تحقیق درباره ی نمادها در شعر صایب تبریزی در این زمینه اطلاعاتی هرچند اندککسب نموده و توشهی راه خویش گردانیم .مقاله حاضر ماحصل تلاش پنج نفره حقیر و دوستان است که هرچند خالی از نقص و عیب نخواهدبود، تمام تلاش خود را نمودهایم که اولا رضایت حضرت حق تعالی، سپس استاد گرانقدر و درنهایت اقدامی موثر به عمل آوریم.امیداست که دراین راه پرپیچ و خم موفق بوده باشیم.

صایب، زبان و ادبیات فارسی، سبک هندی، نماد