شهریار محمودی - دانشگاه خوارزمی تهران
شایسته آزادبخت - دانشگاه خوارزمی تهران

مجموعه­ی دگرگونی بلندپرچین در شمال غرب شهرستان زنجان قرار دارد و از لحاظ ساختاری در مرز منطقه­ی ایران مرکزی و سنندج سیرجان واقع شده است. سنگ های منطقه­ی مورد بررسی شامل مجموعهای شیست های متنوع، مرمر های ناخالص و متاسنداستون است که توده های گرانیتی و گرانودیوریتی در بخش مرکزی و شمالی آن تزریق شده است. بخش مرکزی مجموعه بلندپرچین با گسل های رورانده با روند شمال غربی–جنوب شرقی بریده شده است. بررسی­های سنگ نگاری و تجزیه های شیمیائی از سنگ کل، تجزیه های شیمیائی نقطه ای و عکس های پرتو ایکس از نمونه های جمع آوری شده از منطقه­ی مورد بررسی، نشان می دهد در گارنت میکاشیست ها، دو گروه گارنت وجود دارد که در شرایط سنی و ترمودینامیکی متفاوت متبلور شده اند. هر دو گروه گارنت ها دارای ساختار منطقه­ای متفاوت و یک گروه دارای بافت های غیر تعادلی از نوع آتول شکل بوده که تاریخچه­ی رخداد های دگرگونی منطقه را در خود ذخیره کرده اند. به نظر می رسد در آخرین فاز دگرگونی, مجموعه­ی ماه نشان به دمای ۴۸۶ تا ۵۲۱ درجه­ی سانتی گراد و فشار ۲/۳ تا ۸/۳ کیلوبار رسیده است. شواهد موجود نشان می دهد فاز دگرگونی قبلی در فشار و دمای بالاتری رخ داده و سپس طی یک مرحله سرد شدگی سریع مجموعه دگرگونی به اعماق کمتر پوسته صعود کرده است.

Atoll garnet, garnet mica schist, zonal structure, thermo barometry, Bolandparchen., آتول گارنت؛ گارنت میکاشیست؛ ساختار زونه؛ ترموبارومتری؛ بلندپرچین.