آویشا نوروزی لرکی - کارشناس ارشد، شعبه بین الملل دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
مینو خلخالی زاویه - دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
عباس رحیمی - دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
صدیقه سادات نعیمی - دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
سید مهدی طباطبایی - دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

زمینه و هدف: پوشیدن کفش های پاشنه بلند ارتفاع مرکز ثقل را بیشتر کرده و خط ثقل بدن نیز از مرکز سطح اتکا دور می گردد؛ لذا می توان گفت تعادل بدن در معرض خطر قرار خواهد گرفت. در این پژوهش اثر چند ارتفاع پاشنه ی کفش بر روی ثبات ایستا و پویا در افراد جوان مورد بررسی قرارگرفته است. روش کار: در این مطالعه شبه تجربی به روش اندازه گیری مکرر، در ۳۶ دختر سالم شاخص های ثبات پویا به وسیله دستگاه ثبات سنج بایودکس و ثبات ایستا به وسیله آزمون Clinical Test of Sensory Interaction and Balance تغییر یافته ارزیابی شد. اندازه گیری ها به طور تصادفی در چهار وضعیت پابرهنه و پوشیدن کفش های پاشنه ۳، ۵ و ۷ سانتیمتری انجام گرفت. نتایج: میانگین شاخص ثبات ایستا در حالت های مختلف آزمون در مقایسه هر سه وضعیت کفشی با وضعیت پابرهنه تفاوت معنی دار آماری داشت و در حالتهای چشم بسته پاشنه ۷ سانتی ناپایدارترین بود. از نظر ثبات پویا نیز پاشنه ۷ سانتیمتری ناپایدارترین در بین وضعیت های آزمون بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه افزایش بی ثباتی با بالارفتن ارتفاع پاشنه را مورد تایید قرار می دهد. در مجموع می توان پاشنه ۳ سانتیمتری را به عنوان پاشنه ی بهینه از نظر ثبات در هر دو شرایط ایستا و پویا معرفی نمود.

Static stability, Dynamic stability, Shoe heel, Young women, Repeated measures, وضعیت, ثبات ایستا, ثبات پویا, پاشنه ی کفش, زنان جوان, اندازه گیری مکرر