در سال های اخیر, محققان و طراحان دارو توجه فزاینده ای به استراتژی های نانوتکنولوژی جدید برای بهبود انتقالدارو داده اند. سیستم های انتقال دارو در مقایسه با اشکال سنتی داروها دارای مزایای متعددی هستند. دارو به محل اثرمنتقل می شود. بنابراین می توان تاثیر آن بر بافت های حیاتی و عوارض جانبی نامطلوب را به حداقل رساند.تجمع ترکیباتدرمانی در محل مورد نظر افزایش می یابد و در نتیجه دوزهای مورد نیاز داروها کمتر می شود. این شکل مدرن از درمان به ویژه زمانی مهم است که بین دوز یا غلظت دارو و نتایج درمانی یا اثرات سمی آن اختلاف وجود داشته باشد. هدف گیری اختصاصی سلول را می توان با اتصال داروها به حامل های طراحی شده خاص انجام داد. با توجه به اهمیت و جایگاه نانوتکنولوژی در سیستم های انتقال دار در اینجا نانوحامل های مختلفی از جمله چارچوب های آلی -فلزی پلیمرهای طبیعی زیست تخریب پذیر نانوذرات کیتوزان, نانوذرات فلزی، وزیکول های خارج سلولی باکتریایی, نانوحامل های لیپوزوم؛نقاط کوانتومی و نانولوله های کربنی به عنوان حامل در سیستم های دارورسانی مورد بررسی قرار می گیرد.