کبری قبادی - Educational Sciences Department, Educational Sciences & Psychology Faculty, Ferdowsi University of Mashhad, Mashhad, Iran
صفیه حدادی - Educational Sciences Department, Educational Sciences & Psychology Faculty, Ferdowsi University of Mashhad, Mashhad, Iran
سعید داداش زاده - Educational Sciences Department, Literature & Human Sciences Faculty, Urmia University, Urmia, Iran

اهداف: یادگیری خودراهبر درازمدت درحالی بخش جدایی ناپذیر حرفه پزشکی در نظر گرفته می­شود که هنوز بهترین راه توسعه آن در آموزش بالینی ناشناخته مانده است. یکی از سازه های مرتبط با یادگیری خودراهبر، اهداف پیشرفت است. پژوهش حاضر با هدف اولویت بندی اهداف پیشرفت دانشجویان پرستاری و مامایی و بررسی رابطه آن با یادگیری خودراهبر آنان انجام شد. ابزار و روش ها: در این مطالعه توصیفی در سال ۹۱-۱۳۹۰، ۲۰۹ دانشجوی کارشناسی مشغول به تحصیل در رشته­های پرستاری، مامایی، اتاق عمل و هوشبری در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد با روش نمونه گیری طبقه ای نسبتی بر حسب جنسیت انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده­ها، پرسش نامه­ اهداف پیشرفت و پرسش نامه خودراهبری در یادگیری بود. داده ها به کمک نرم افزار SPSS ۲۱ و با استفاده از آزمون های مجذور کای و تحلیل واریانس یک راهه تحلیل شدند. یافته ها: ۱۰۳ نفر از دانشجویان (۴۹%)، اهداف رویکردی را اولویت اول خود قرار دادند. بین اولویت بندی اهداف پیشرفت کل دانشجویان تفاوت معنی داری وجود داشت (۰۰۰۱/۰=p)، اما بین اولویت بندی اهداف پیشرفت دختران و پسران تفاوت معنی داری مشاهده نشد (۴۵/۰=p). همچنین بین اولویت بندی اهداف و خودراهبری در یادگیری رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت (۰۱۲/۰=p). نتیجه گیری: هدف اول دانشجویان پرستاری و مامایی رویکردی است. دانشجویانی که اهداف تبحری دارند نسبت به دانشجویانی که اهداف رویکردی یا اجتنابی دارند، از میزان خودراهبری بیشتری در یادگیری برخوردار هستند.

Learning, Goals, Students, Nursing, Approach Goals, Performance Goals, Avoidance Goals, یادگیری خودراهبر, اهداف پیشرفت, اهداف رویکردی, اهداف تبحری, اهداف اجتنابی