غلامرضا ویسی
محمدصادق حمیدزاده

اهداف. این پژوهش به­منظور امکان سنجی و بررسی موضوعات آموزش غیرحضوری در نظام آموزش های عقیدتی- سیاسی، جایگاه و شیوه های اجرای آن انجام شد.   روش­ها. برای پاسخ به سئوال های تحقیق، مطالعاتی در دو بخش کتابخانه ای (نظری) و میدانی (پیمایشی) با حجم ۱۰۰ نفر نمونه متشکل از کارشناسان، مدیران و مربیان عقیدتی- سیاسی انجام گرفت.   یافته­ها. ۹۰% افراد اجرای آموزش های عقیدتی- سیاسی را به­صورت ترکیبی (حضوری و غیرحضوری) مورد تایید قرار دادند. ۴۷% افراد دروس عقاید، ۶۴% دروس احکام، ۶۵% دروس معارف، ۸۵% دروس تاریخ اسلام، ۴۹% دروس اخلاق، ۷۸% دروس دانش سیاسی و ۷۶% دروس نظام دفاعی را برای غیرحضوری شدن مورد تایید قرار دادند. ۳۴% از نمونه آماری دوره های بدو خدمت، ۷۵% دوره تداوم، ۷۱% دوره های طولی و ۷۳% دوره های بصیرت را برای غیرحضوری شدن مناسب دانستند. ۸۱% افراد آموزش غیرحضوری را برای گروه فرماندهان و مدیران، ۸۲% برای گروه عموم مدیران، ۵۹% برای گروه عموم نیروها و ۹۱% برای گروه اساتید و مربیان مناسب تشخیص دادند.   نتیجه­گیری. برای استقرار نظام آموزش غیرحضوری، به ویژه استقرار آن در داخل نظام سنتی (حضوری)، آمادگی در زمینه­های گوناگون لازم است.

Distance Education, Educational Systems, Feasibility, آموزش غیرحضوری، نظام های آموزشی، امکان سنجی