محمد صابر - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران سازه، موسسه آموزش عالی علوم و توسعه پایدار آریا، تهران، ایران
عباس اکبرپور - استادیار گروه عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران
فریدون رضایی - استادیار گروه مهندسی عمران، دانشگاه بوعلی، همدان، ایران

در آخرین روش طراحی سازه های مهاربندی شده با مهاربندهای واگرا (AISC(۲۰۰۵)، تسلیم تیر پیوند با تسلیم تیرطبقه همراه است. این نوع طراحی سبب می شود که ادامه تیر پیوند از اندازه لازم قوی تر طراحی شود. و نتیجه می شودکه سازه و فونداسیون سنگین تر و غیر اقتصادی تر طراحی گردد. علاوه بر این، انتظار می رود که تیرها در آسیب های مهم،بر اثر تغییر شکل های ناکشسان که احتمالا تحت اثر زمین لرزه های طراحی رخ دهند، تسلیم شوند، و از این رو ممکناست سازه به تعمیر گسترده یا به جایگزینی احتیاج پیدا کند. این نقطه ضعف را می توان توسط طراحی قاب هایمهاربندی شده واگرا با تیر پیوند قابل تعویض، برطرف نمود. در این تحقیق به جای تیر پیوندی که پیوسته با تیر طبقهاست و قابل تعویض نیست، از میراگرهای فلزی قابل تعویض استفاده و نتیجه آنها بررسی شده است. در این راستا یکقاب با دو نوع تکیه گاه که به میراگرهای فلزی با ضخامتهای مختلف مجهز شده بود، توسط نرم افزار ABAQUS موردتحلیل قرار گرفت. از این تحلیلها می توان نتیجه گرفت که قاب مهاربندی شده واگرای دارای تکیه گاه گیردار نسبت بهقاب مهاربندی شده واگرای با تکیه گاه مفصلی در دوران های پایین تری به نیروی برشی مورد نظر برسد. پس به دریفتکمتری نیز می رسد. و همچنین هر قدر که ضخامت صفحات میراگر افزایش یابد (تعداد صفحات کمتر شود)، دردورانهای پایین تری به نیروی برشی مورد نظر دست پیدا می یابیم.

مهاربندهای واگرا، تیر پیوند قابل تعویض، تسلیم، میراگرهای فلزی، دوران