محمدامین جزی - کارشناسی ارشد مهندسی عمران گرایش راهوترابری، دانشگاه یزد
امید نصیری - کارشناس فنی موسسه حرا

یکی از مهمترین مسائل در طراحی و احداث خطوط مترو روش عبور ماشین مکانیزه حفاری (TBM) از ایستگاه هایساخته شده است. عبور ماشین حفاری از محل ایستگاه ها به دو شیوه استفاده از سازه تکیه گاهی و روش رینگ گذاریناقص (پلکانی) صورت می گیرد. در این پژوهش با توجه به معایب گسترده روش استفاده از سازه تکیه گاهی، به بررسیجامع و کامل روش رینگ گذاری ناقص پرداخته شده است. در این روش به منظور شروع مجدد حفاری در ایستگاه ساختهشده، از الگوی خاصی از نصب رینگ های ناقص به عنوان تکیه گاه، جهت اعمال نیروی پیش برنده ی دستگاه استفادهمیشود. الگوی خاص طراحی شده به گونه ای است که سبب کاهش هزینه های عملیات عمرانی، ا فزایش سرعت پیشرویحفاری و افزایش ایمنی میگردد. الگوی پیشنهادی به نحوی است که از دو عدد سگمنت کف تا فاصله حدود ۸ تا ۹رینگ از سینه کار استفاده شده تا دستگاه حفار از طول ایستگاه گذر کند. سپس در چند رینگ تعداد سگمنت ها به ۳ ، ۴ ،۵ و ۶ قطعه افزایش یافته تا اینکه کله حفار به ابتدای محل حفاری برسد و دستگاه به صورت کامل درون تونل قرارگیرد.اولین رینگ کامل با ۷ قطعه سگمنت در ابتدای دهانه تونل نصب می گردد. استفاده از روش رینگ گذاری ناقص با استفادهاز الگوی پیشنهادی در ایستگاه هایی از خط ۲ متروی اصفهان مورد بررسی و ارزیابی قرارگرفته و نتایج گویای کارآمدیاین روش و عدم انحراف بیش از حد مجاز دستگاه بوده است. از این رو استفاده از این روش را می توان جهت ساختتونل های مترو در نقاط دیگر نیز مورد استفاده قرار داد.

ماشین مکانیزه حفاری (TBM)، ایستگاه ساخته شده، روش رینگ گذاری ناقص (پلکانی)، خط ۲ متروی اصفهان