حدیث سلوکانه - مدرس دانشگاه فنی و حرفه ای کرج

معماری موسیقی تجسم است. نظام هندسی مشترک معماری و موسیقی ناخودآگاه ما را به سوی پدیده ای همسان هدایت میکند، که بدنبال وجوه مشترکی در آن ها باشیم. موسیقی و معماری از هنرهای کهن محسوب می شوند. هنرها به ویژه موسیقیو معماری در طول تاریخ نقش ارزنده ای در تلطیف ادراک و روحیات انسان داشته اند. معماری ایرانی و موسیقی ایرانی بهعنوان تجلی بخشهایی از هنر روح آدمی، دارای جلوه های جمالی و جلالی مشابهی در عرصه بروز و نمود می باشند. در معماریایرانی به واسطه تشابهات معنایی و محتوایی با دیگر هنرها از جمله موسیقی نمود بیشتری دارد. معماری و موسیقی دو عرصهی هنری اند که توسط انسان خلق و درک میشوند. موسیقی بیشتر در بعد زمان معنادار میشود و معماری در بعد مکان. گرچهمواد و مصالح خام این دو هنر از یکدیگر متفاوتند اما در فضای ذهنی مشابه و توسط ابزار فکری خاص و مشابهی سازماندهیمیشوند. این ابزار در حقیقت همان اصول و قواعدی هستند که هنرمند هنگام خلق اثر خود از آنها بهره یم برد. هدف از اینپژوهش، فهم چگونگی شکل گیری اثر معماری یا موسیقیایی و ویژگی ها و فصل مشترک آنهاست تا پس از شناخت این فصلمشترک که همان فضاست، ابزارها، اصول و مفاهیمی بتوان استخراج کرد که برای آفرینش اثر هنری، خواه یک بنای معماریباشد خواه یک قطعه ی موسیقی، در عرصه تبدیل این هنرها به یکدیگر برای رسیدن به درک و احساس مشابه استفاده شود.این پژوهش بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است. در این راستا، ابتدا به مفاهیم و خصایص مشابه به عنوان عامل زیربنایی در خلق اثر و سپس به فرآیند ذهنی ای که در مراحل آفرینش اثر هنری در ذهنهنرمند صورت میپذیرد پرداخته میشود. آنگاه فضا به عنوان عامل پیوند معماری و موسیقی و نیز فصل مشترکی که اصول ومفاهیم از آن نشات می گیرد بررسی می شود.

معماری و موسیقی، هنر سنتی، معماری ایرانی، موسیقی ایرانی، سلسله مراتب