هدی سادات اعرابی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد چالوس، چالوس، ایران
مهدیه پورهادی گوابری - دکتری معماری، گروه معماری، موسسه آموزش عالی مهرآئین بندر انزلی، انزلی، ایران

علم ارگونومی مطابق با توانمندی ها و ویژگی های بدنی انسان طراحی می کند تا در نهایت از بروز ناراحتی های اسکلتی_عضلانی پیشگیری شود. ایجاد محیطی امن و ایمن در طراحی فضای درمانی، از جمله دغدغه های طراحان است که بارها درمقالات و پژوهش های متعدد نیز بر ضرورت آن تاکید شده است. خصوصا در بخش هایی که مختص به بستری بیماران و حضوربیماران و کارکنان پررنگتر میباشد. از سوی دیگر، ارگونومی ارتباطی مستقیم با ایمنی دارد و هرچه فضا ایمنتر باشد میتوانگفت به شاخصه های یک فضای ارگونومی نزدیکتر شده ایم. امروزه در درمانگاه ها متاسفانه تنها کالبد فیزیکی بنا صرفا از جهتبهداشت و عدم آلودگی و ارتباطات عملکردی و فیزیکی فضاهای موجود ارزیابی میشود و احساس رضایت کاربران مجموعه(بیماران و کارکنان) از فضا و جنبه های ادراک دیداری و بصری موجود و تاثیر آنها بر رفتار بیماران اهمیت چندانی ندارد.طراحی داخلی فضای درمانی، جزء جدایی ناپذیر کیفیت طراحی محیط به شمار میرود؛ اما نباید عناصر و لوازم صرفا لوکس رابا مبحث طراحی داخلی اشتباه گرفت. پژوهش ها نشان میدهد که ایجاد انعطاف پذیری بالا، امنیت، صمیمیت از یکسو و نورطبیعی، چشم انداز محیط، رنگ، صوت و مبلمان که همگی شاخص هایی از ارگونومی به شمار می روند از سوی دیگر میتوانند درروند بهبود بیماران تاثیر شایانی داشته باشند. هدف از این مقاله شناسایی هرچه بیشتر اصول ارگونومی و کاربرد آن در فضاهایدرمانی و تقویت آنها به گونه ای که راحتی و رفاه و آرامش هرچه بیشتر بیماران و بخش درمان را فراهم آورد می باشد. در اینمقاله از روش تحقیق توصیفی با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است.

ارگونومی، مراکز درمانی،کیفیت محیطی ، طراحی داخلی