مهدی غیبی - کارشناس کنترل ترافیک مرکز کنترل شهرداری شیراز، شیراز، ایران

توسعه شهرنشینی و در نتیجه گسترش فرهنگ شهرگرایی یکی از نمودهای زندگی دوران جدید و زمینه ساز بسیاریاز مشکلات است، به گونه ای که این موضوع به یکی از دل مشغولی های بسیاری از نخبگان و صاحب نظران گوناگون درقبال پیامد های منفی فرآیند منفی فرآیند توسعه شهرگرایی تبدیل شده است. شهر شیراز مرکز استانی است که اقتصادآن متکی به کشاورزی می باشد و با توجه به خشکسالی های بیش از یک دهه اخیر، بسیاری از کشاورزان فارس بیکارشدند و برای گذراندن زندگی مهاجرت کرده و راهی شیراز شدند. بنابراین برنامه ریزی ها در شیراز با نگاه فنی صرف وعدم شناخت از مسائل جامعه شناسی مرتبط؛ نمی تواند کارآمد باشد. در همین راستا مدیران شهرداری کار سختی راپیش روی دارند که باید مورد حمایت مردم قرار بگیرند. حال اینکه حمل ونقل به عنوان شریانی حیاتی، نقش مهمی درنظام کالبدی و متابولیسم شهر دارد و از آنجا که رویکرد نو برنامه ریزی شهری به سمت شهرگرایی و جامعه پذیریگروه های اجتماعی است که در آن پدیده هایی که بیشترین نقش را در این فرآیند جامعه پذیری دارند، بیشتر مورد توجههست. حمل و نقل عمومی شهری یکی از آوردگاه های اجتماعی مهم در میان عرصه های عمومی شهری است. آنچه کهدر این تحقیق در مورد تبیین مفهوم شهرگرایی و شاخص های آن مد نظر قرار گرفته است، آرا و دیدگاه های صاحبنظرانی است که خصوصیات اجتناب ناپذیر و مهمی را در مورد تشکیل پایدار اجتماع انسانی در یک مکان یا شهر برای هرانسان در آن مکان یا شهروند در محیط شهری، به مثابهی سرشت و طبیعت رسوخ شده در آنان تعریف می کنند. در اینپژوهش با توجه به پیشینه و دیدگاه های صاحب نظران، مولفه های شهرگرایی و گرایش به حمل و نقل عمومی شهریارائه شده است. سپس در تعریف عملیاتی از مولفه ها؛ پرسشنامه ای ۳۸۴ نفری در طول یک هفته در بین نمونه آماریکه به کمک فرمول کوکران بدست آمده است؛ توزیع گردید. پس از تحلیل و بررسی داده ها به کمک روش همبستگیپیرسون به این نتیجه رسیده شد که رابطه ی معناداری بین برخی مولفه های شهرگرایی و عوامل تسهیل پذیرش همگانیحمل و نقل عمومی شهری در شیراز وجود دارد.

افزایش رفاه عمومی، تسهیل در سیستم جابه جایی مسافر و حمل و نقل، کاهش معضلات ترافیکی، راه های بهبود ترافیکی از سوی شهرداری، کلانشهر شیراز