صادق فتوحی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران گرایش راه و ترابری، دانشگاه فردوسی مشهد
روزبه شاد - دانشیار و عضو هیئت علمی گروه مهندسی عمران، دانشگاه فردوسی مشهد
سیدعلی ضیایی - استادیار و عضو هیئت علمی گروه مهندسی عمران، دانشگاه فردوسی مشهد

مدلسازی سیستم های اشتراک گذاری دوچرخه با در نظر گرفتن مفهوم عدالت فضای شهری، به معنای طراحی وپیاده سازی سیستم هایی است که در آن عدالت فضای شهری به عنوان یکی از معیارهای اصلی در نظر گرفته شده است.در این سیستم ها، تلاش می شود تا همه شهروندان بتوانند از فضای شهری به طور برابر و بهینه استفاده کنند و هیچ کداماز آنها به دلیل عواملی مانند محدودیت های مالی، فاصله تا مراکز شهری و ... از این فضا محروم نشوند. جابجایی کارآمدو پایدار به یک نیاز برای نواحی شهری بزرگ نوظهور تبدیل می شود که برای جذابیت آنها، کیفیت زندگی و تواناقتصادی ضروری است. در میان راهبردهای پیش رو، ثابت شده سیستم های اشتراک دوچرخه گزینه ارزشمندی برایتطبیق با نیازهای جابجایی شهروندان است که همزمان پایداری و انعطاف پذیری حمل و نقل را تضمین می کند. اینمقاله به طور خاص روی سیستم های اشتراک دوچرخه تمرکز دارد. با وجود این که مطالعات زیادی به اهمیتفرآیندهای برنامه ریزی تحت پشتیبانی اصول برابری پرداخته اند، پژوهش های کمی مفاهیم عدالت فضایی را در برنامهریزی یک سیستم اشتراک دوچرخه یکپارچه کرده اند. در این پژوهش می خواهیم یک مدل اصلی برای تعیین تعداد وآرایش ایستگاه های دوچرخه و تعداد دوچرخه ها و قفسه های هر یک پیشنهاد کنیم. هدف رویکرد پیشنهادی، کمینهسازی هزینه مربوط به پیاده سازی و راه اندازی سیستم، در عین متوازن سازی سطح خدمات برای همه کاربران درمنطقه است. مجموعه ای از مثال های توضیحی و یک تحلیل حساسیت ارائه می شود.

سیستم اشتراک دوچرخه، سطح برابر خدمات، دسترسی پذیری، مکان ایستگاه های دوچرخه، تعیین ابعاد ایستگاه