شناخت پتانسیل های طبیعی، به عنوان بستر فعالیت های انسانی پایه و اساس غالب برنامه ریزی های محیطی و آمایش سرزمین را تشکیل میدهد. در این راستا ویژگی های اقلیمی و عناصر غالب آن در پراکندگی فضایی و شکل گیری رفتار محیطی جوامع انسانی نقش تعیین کننده ایی ایفا میکنند تا آنجا که امروزه مطالعات و بررسی های بیوکلیمایی انسانی، پایه و اساس برنامه ریزی های شهری، عمرانی، سکونت گاهی، معماری،جهانگردی و غیره است. در این پژوهش، آسایش یا عدم آسایش انسان در شهر کابل بر اساس مدل ها و شاخصهای زیست اقلیمی اولگی، گیونی، ماهانی با استفاده از داده های آماری ۲۲ ساله (۲۰۰۰ - ۲۰۲۱) مورد بررسی قرار گرفت و بهترین زمان برای انجام فعالیت های محیطی در این شهر تعیین شد. نتایج پژوهش حاضر نشانداد که شاخص های بیوکلیمایی مورد استفاده، توانایی آشکارسازی دوره های آسایشی و عدم آسایش کابل رادارند و با وجود تفاوت های جزئی، نمود های نسبتا همگونی از اقلیم آسایشی این شهر ارائه میدهند. بررسیها نشان داد که کابل در طول سال با داشتن تنوع بیوکلیمایی، از شرایط گرم تا بسیار خنکی برخوردار است؛طی فصول زمستان و تابستان از محدوده آسایش زیست اقلیمی خارج است و با آغاز فصول بهار و پاییز در ماههای گذار از سرما به گرما (فروردین) و گرما به سرما (آبان) اقلیم کابل به شرایط آسایش انسانی نزدیک میشود.در مجموع بهار با شرایط منحصر بفرد آسایش انسانی، بهترین فصل برای انجام فعالیت های محیطی و در شهرکابل است.