عباسعلی رستگار - گروه مدیریت، دانشکده اقتصاد، مدیریت و علوم اداری، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران
سجاد علیکرمی - گروه مدیریت، دانشکده اقتصاد، مدیریت و علوم اداری، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران
اقبال جباری - گروه مدیریت، دانشکده اقتصاد، مدیریت و علوم اداری، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران

زمینه و هدف: قصد ترک شغل مقدمه ترک شغل است و اقدام به ترک سازمان هزینه ­های مختلفی برای سازمان دارد. از این رو پرداختن به عواملی که منجربه کاهش این پدیده در شرایط شیوع بیماری کرونا در بیمارستان­ ها می­ شود، ضروری است. این پژوهش به بررسی تاثیر مربی­گری مدیریتی بر قصد ترک شغل با نقش میانجی اشتیاق شغلی و خودکارآمدی در میان پرستاران شاغل در بخش­ های بیماران کرونایی پرداخته است. روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی-پیمایشی است. جامعه آماری شامل پرستاران یک بیمارستان نظامی در شهر تهران می ­باشد. از بین جامعه آماری ۱۳۰ نفر بر اساس جدول مورگان به روش نمونه­ گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و داده­ ها از پرسشنامه­ استاندارد مبتنی بر طیف لیکرت گردآوری شدند. پایایی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ در محدوده (۰/۸۱ تا ۰/۹۳) به ­دست آمده ­است. برای تجزیه و تحلیل داده­ های پژوهش از مدل­سازی معادلات ساختاری با بهره­ گیری از نرم افزار Smart-PLS نسخه ۲ استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که مربی­گری مدیریتی به­ طور منفی و معناداری قصد ترک شغل پرستاران را تحت تاثیر قرار می­ دهد. همچنین نقش میانجی اشتیاق شغلی و خودکارآمدی در تاثیر مربی­گری مدیریتی بر قصد ترک شغل مورد تایید قرار گرفت، به عبارت دیگر مربی­گری مدیریتی به طور غیرمستقیم، از طریق خودکارآمدی و اشتیاق شغلی نیز قصد ترک شغل پرستاران را کاهش می­دهد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد، مدیرانی که در نقش مربی در سازمان ظاهر می­ شوند قصد ترک ­شغل پرستاران را کاهش می­ دهند و همچنین اشتیاق شغلی و خودکارآمدی پرستاران را افزایش می ­دهند. مجموع این عوامل هزینه­ های مربوط به ترک شغل پرستاران را کاهش می ­دهد؛ بنابراین بهتر است سازمان­ ها همواره مدیران خود را به بروز رفتارهای مربی­گری در سازمان ترغیب کنند.

مربی گری مدیریتی, اشتیاق شغلی, قصد ترک شغل, پرستار و کرونا