زهرا قاسم آبادی کرمی رنجبر - دانشجوی دکتری فلسفه ی تعلیم و تربیت دانشگاه شاهد تهران، ایران. نویسنده مسئول
محمدحسن تاجداری - دانشجوی دکتری فلسفه ی تعلیم و تربیت دانشگاه شاهد تهران، ایران

تاریخ تعلیم و تربیت یک کشور از مهمترین جنبه های زندگانی فردی و اجتماعی، وبخشی جدایی ناپذیر از هویت مردم آن است. که با بررسی چگونگی آن، در اعصارگذشته و اینکه این مهم با چه روش و محتوایی، بوسیله چه کسانی، وبا چه اهدافی انجام گرفته است تبیین می شود. در این نوشتار با نگاهی گذرا به تاریخ و فرهنگ به عنوان بستر تربیت، با روش پژوهش تاریخی کتابخانه ای به بررسی چگونگی آموزش و پرورش در چین باستان ازحیث، هدف، محتوی و روش پرداخته ایم. عمده ترین یافته ها در این خصوص عبارتند از: قدمت تعلیم و تربیت در چین به اندازه شروع تمدن آن است. تعلیم و تربیت همگانی نبوده و افراد غنی جامعه از آن برخوردار و افراد فقیر معمولا از آن بی بهره بوده اند. دختران جنس دوم به حساب آمده و آموزش آنان به همسرداری و خانه داری و هنرهای مرتبط با آن ها محدود می شده است. هدف عمده تعلیم و تربیت در چین باستان حفظ سنن و آداب گذشتگان و آماده سازی آنان برای شرکت در امتحانات امپراطوری بوده است. معلمان در چین باستان از موقعیت خوبی برخوردار و مورد احترام بوده اند. محتوی آموزش شامل «هنرهای شش گانه» یعنی هنرهای علمی موسیقی، حساب، نوشتن و آگاهی از آئین ها و مراسم در زندگی عمومی و خصوصی و هنرهای رزمی و نظامی شامل تیراندازی با کمان و اسب سواری بود. که بعدها به صورت «پنج مطالعه»: استراتژی نظامی، قانون مدنی، درآمد و مالیات، کشاورزی، جغرافیا و تعلیمات کنفوسیوس در آمده است.

تعلیم و تربیت، چین باستان، امتحانات امپراطوری، کنفوسیوس، لائوتسه، منسیوس.