امین پارسایی - کارشناسی ارشد حقوق شرکت های تجاری، دانشگاه شهرکرد

حضور شرکت های چندملیتی و دست اندازی آن ها به منابع طبیعی کشورهای درحال توسعه و همچنین دخالت این کشورها باعث گردید که کشورهای درحال توسعه نسبت به سرمایه گذاری خارجی بدبین شوند. تجارب تلخ این کشورها از استعمار به این بدبینی ها دامن می زد.از دیدگاه آن ها شرکت های چندملیتی و سرمایه گذاری خارجی شیوه نوینی از استعمار کهنه بود که درصدد به یغما بردن منابع طبیعی، دخالت در امور سیاسی و ایجاد وابستگی اقتصادی بوده است. از دهه ۱۹۸۰ به بعد، توجه به سرمایه گذاری های خارجی و جذب آن موردتوجه کشورهای درحال توسعه (سرمایه پذیر) قرار گرفت. این چرخش عمدتا ناشی از افزایش قدرت چانه زنی کشورهای درحال توسعه، نیاز کشورهای مزبور به سرمایه خارجی، تغییرات سریع تکنولوژی و دانش فنی، شبکه های درهم تنیده، تولید و توزیع کالا و خدمات در سطح بین المللی، و افزایش وابستگی کشورها به یکدیگر بوده است. بسیاری از کشورهای درحال توسعه در جهت رفع نگرانی های سرمایه گذاران و شرکت های خارجی و حمایت از ورود سرمایه و جذب آن قوانین مربوط به سرمایه گذاری خارجی خود را اصلاح کردند. در این قوانین ضمن برقراری تضمینات و حمایت های قانونی از سرمایه گذاری خارجی، سیاست نسبتا آزاد سرمایه گذاری اتخاذ شد و موانع سرمایه گذاری کاهش پیدا کرد. انعقاد معاهدات چندجانبه و دوجانبه بین این کشورها با کشورهای توسعه یافته به روند جذب سرمایه گذاری در این کشورها سرعت بیشتری بخشید به نحوی که در ۲۰ سال گذشته سهم سرمایه گذاری خارجی از ۷/۵۳ میلیارد دلار در سال ۱۹۸۰به ۴/۱ هزار میلیارد سال ۲۰۰۰ منجر شد.

قراردادهای سرمایه گذاری خارجی، مکانیسم های قراردادی، کشورهای درحال توسعه