فریبا جوکار - Isfahan University Of Medical Sciences
نیکو یمانی - Isfahan University of Medical sciences
احمد موحدیان عطار - Isfahan University of Medical sciences

تحول در نظام های آموزش عالی امری غیرقابل اجتناب در سراسر جهان است. عوامل پیش برنده تحول و تغییرات از نظر ماهیت جهانی و مشابه بوده اما اثرات آنها از کشوری به کشور دیگر و از منطقه ای به منطقه ی دیگر متفاوت است. یکی از عوامل قدیمی تحول در آموزش عالی فشارهای جامعه برای شفافیت و پاسخ گویی است و از عوامل جدید می توان به توسعه سریع فناوری، تغییر نیازهای جامعه برای مهارت های جدید در عصر جهانی شدن نام برد(۱). تغییر و تحولات در جوامع انسانی موجب دگرگونی در نگرش، ارزش ها و انتظارات انسان شده و در نتیجه وظایف نظام آموزش عالی سلامت نیز تحت تاثیر قرار می گیرد. دانشگاه به عنوان متفکرترین نهاد، در قبال تحقق آرمان های توسعه ملی مسوول بوده و این موضوع ایجاب می کند تا دانشگاه به پویا سازی ارکان خود در انطباق با برنامه های توسعه بپردازد(۲). متفکرین براین باورند که زنده بودن و حرکت به سمت شدن ریشه در تحول دارد و اگر چیزی در حالت سکون باقی بماند ضرب آهنگ نابودی آن سریع تر خواهد بود. غلبه بر ثبات مستلزم به کارگیری مقدار زیادی از توجهات سازمانی است. در سال ۱۹۹۷ مدل بهبود آموزش و تحول مشتمل بر ۹ عنصر مطرح شد (شکل ۱). این عوامل به صورت مستقیم و غیرمستقیم با یکدیگر تعامل دارند. مقایسه این مدل با برنامه تحول و نوآوری در آموزش علوم سلامت بیانگر توجه این طرح به ابعاد تحول در آموزش است(۳).

Medical education, Reform, monitoring, بازخوانی یک تجربه, نوآوری آموزش