مهدی حامدی - PhD Candidate, Faculty of Art Studies, Art University of Tehran
محمدرضا مریدی - Associate professor, Faculty of Art Studies, Art University of Tehran
بهنام کامرانی - Assistant Professor, Faculty of Visual Arts, Art University of Tehran

هنر خاورمیانه در بستر تحولات سیاسی قرن ۲۱ مورد توجه رسانه ها، موزه ها و نهادهای هنری قرار گرفت، اما نمی توان هنر خاورمیانه را به تاریخ سیاسی تقلیل داد، ؛ زیرا تاریخ فرهنگی هنر خاورمیانه نیز سوی دیگری از سازوکار شکل گیری این جریان هنری را نشان می دهد. تاریخ فرهنگی نشان می دهد که چگونه هنرمندان این منطقه تلاش می کنند از نگاه غیریت ساز غرب خارج شوند. در مقاله حاضر این پرسش دنبال شده است که هنرمندان خاورمیانه چگونه می توانند از دوگانه سازی خود/دیگری یا دیگربودگی غرب در مواجهه با هنر خاورمیانه فراتر روند؟ در پاسخ به این پرسش، به این نتیجه رسیدیم که گذار از پاردایم پست مدرن به ترنس مدرن چگونه زمینه عبور از دوگانه سازی خود/دیگری را در تجربه هنرمندان پدید آورده است. با تحلیل محتوا و مضمون نمونه هایی از آثار هنرمندان منطقه، نتایج نشان می دهد که بخشی از هنرمندان معاصر با استفاده از دلالت های بومی، محلی و سنتی در آثارشان، جریان تازه ای را در هنر معاصر خاورمیانه دنبال می کنند.

 Alasdair Drysdale, Gerald H. Blake(۱۹۸۵), The Middle East and North Africa: A Political Geography, Oxford University Press.  -Belting, Hans (۲۰۰۹), Contemporary Art as Global Art A Critical Estimate, In Belting, H. and Buddensieg, A. (Eds.). The G, دیگربودگی, ترنس مدرنیسم, هنر خاورمیانه, هنر معاصر ایران و عرب, تاریخ فرهنگی