مهکامه ابوالفتحی - دانشگاه تهران
حامد وحدتی نسب - نایب رئیس انجمن علمی باستان شناسی ایران
حسن فاضلی نشلی - گروه باستان شناسی دانشگاه تهران
اصغر عسگری خانقاه - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، مسئول بخش مطالعات انسان شناسی زیستی موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران
ژیل بریون - مرکز ملی مطالعات علمی فرانسه UPR ۲۱۴۷ du CNRS
بنوآ شوریه - دانشگاه ژنو، آزمایشگاه باستان شناسی و جوامع آفریقایی، عضو گروه انسان شناسی، فناوری، فضا و مناطق از پلیئوسن تا پلیئستوسن UMR ۷۰۴۱ CNRS ArScAnدانشگاه نانتر، پاریس

سرزمین ایران با توجه به موقعیت جغرافیایی و اقلیمی مناسب خود، در بین جوامع پیش از تاریخ شاهراه ارتباطی مهمی بوده است و برای شناخت جوامع انسانی در دوره پلیئستوسن ناحیه ای کلیدی به شمار می رود. تاکنون محوطه های پارینه سنگی بسیاری در ایران شناسایی شده اند، اما دانش ما در مورد محوطه های پارینه سنگی جدید به منطقه زاگرس محدود می شود. محوطه های منتسب به این دوران در بخش شمالی رشته کوه های البرز و جنوب دریای مازندران ناشناخته بوده اند. محوطه گرم رود ۲، در سال ۱۳۸۴ توسط گروه مشترک دیرین انسان شناسی ایران- فرانسه کشف شد. اهمیت آن در این است که تنها محوطه روباز در دوره پارینه سنگی جدید در شمال ایران است و خلاهای مطالعاتی بین محوطه های پارینه سنگی میانی و فراپارینه سنگی یافت شده در این منطقه را پوشش می دهد. دست افزارهای سنگی حاصل از سه فصل کاوش در این محوطه (۱۳۸۵ الی ۱۳۸۷) محور این پژوهش است. مطالعه گونه شناسی و فناوری دست افزارهای سنگی این محوطه، با توجه به فراوانی تیغه ها و ریزتیغه های به دست آمده در کنار بقایای استخوانی و آثاری که روی آن ها به جای مانده بود نشان داد که این محوطه در مدت زمان کوتاه، در دوران پارینه سنگی جدید محوطه شکار و قصابی استفاده شده است.

central Alborz, Garm Rud ۲, techno-typology, upper Paleolithic, Zagros Aurignacian, البرز مرکزی, اریناسی زاگرس, پارینه سنگی جدید, فن-گونه شناسی, محوطه گرم رود ۲