فاطمه زهرا مرادی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران
سیاوش طالع پسند - دانشیار گروه روان شناسی تربیتی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران
اسحق رحیمیان بوگر - دانشیار گروه روان شناسی بالینی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران

سرگردانی ذهن به توانایی ذهنی ایجاد افکار درونی مستقل، به همراه جدا شدن از ادراک محیط فعلی اشاره دارد. این پدیده با اختلال در یادگیری و عملکرد فرد مرتبط است. در این مطالعه مبانی نظری و عوامل ایجاد کننده و مستعد سرگردانی ذهن مرور شده است. به طور کلی سه دیدگاه در تبیین سرگردانی ذهن مطرح شده است. دیدگاه نخست فرض می کند سرگردانی ذهن بسته به نوع تکلیف (ساده – پیچیده) و خودکارسازی می تواند دسترس پذیری ظرفیت شناختی را تحت تاثیر قرار دهد (اسمال وود و اسکالر، ۲۰۰۶)، دیدگاه دوم مدعی است سرگردانی ذهن حاصل شکست سیستم کنترل اجرایی بوده و یک خطای ذهنی محسوب می شود (واتکینز، ۲۰۰۸)، در نهایت دیدگاه عصب شناسی سرگردانی ذهن را ناشی از تشدید فعالیت شبکه ی حالت پیش فرض مغز در برخورد با تکالیف شناختی ساده می داند. رابطه ی بین ظرفیت حافظه ی کاری و سرگردانی ذهن تابع سطح شناختی تکلیف است. تلویحات نظری دیدگاه های مختلف مورد بحث قرار گرفت.

سرگردانی ذهن، کارکردهای اجرایی، حافظه ی کاری