آزیتا سلاجقه - استادیار گروه روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
زهره رضاپورعلی آباد - دانشجوی ارشد گروه علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

نظام آموزشی و فعالیت های اساسی که در آن صورت می گیرد یعنی آموزش منابع و سرمایه های انسانی، اساس توسعه پایدار بشمار می آیند. بر این اساس کمیت و کیفیت این آموزش نقش بسزا و تعیین کننده ای در رفاه و سعادت ملت ها ایفا می کنند. اصلی ترین وظیفه نظام آموزشی بر عهده مدارس به عنوان واحدهای فنی نظام آموزشی می باشد. نابرابری در بهره مندی آموزشی در جوامع مختلف وجود داشته و دارد .به نظر می رسد این نابرابری با استفاده از سیاست هایی مانند قانون حداقل آموزش اجباری برای همه، ارائه خدمات آموزشی یارانه ای، کمک های مالی به خانواده های کم بضاعت و اعطای بورس تحصیلی رو به کاهش است. با افزایش متوسط تحصیلات در یک کشور نابرابری آموزشی نیز کاهش یافته که این مساله متاثر از توسعه آموزش وتوسعه آموزش نیز دستاورد اصلی سیاست های آموزشی دولت ها بوده است؛ اما مساله محدودیت منابع، کشور را وادار به اتخاذ سیاست های خاص می کند. تساوی در فرصت های آموزش در صورت امکان پذیر است که تمام افراد جامعه حتی آن هایی که فاقد ثروت، موقعیت و امتیاز اجتماعی هستند صرف نظر از جنس، طبقه و نژاد از شانس و فرصت مساوی جهت رسیدن به موقعیت های بالای اجتماعی اقتصادی برخوردار باشند. در این تحقیق به نقش عوامل اجتماعی و فرهنگی در سیاست گذاری آموزشی پرداخته شده است.

سیاستگذاری، آموزش، نظام آموزش، عوامل اجتماعی، عوامل فرهنگی