مرتضی سنگدوینی - Ph.D in Exercise Physiology, Department of Humanities Sciences, University of Golestan, Gorgan, Iran.
ضیاء فلاح محمدی - Associate Professor, Department of Physical Education and Sport Sciences, University of Mazandaran, Babolsar, Iran
مرتضی اولادنبی - Assistant Professor, Gorgan Congenital Malformations Research Center, Department of Medical Genetics, Golestan University of Medical Sciences, Gorgan, Iran.

زمینه و هدف: هایپرتروفی عضلانی ناشی از فعالیت ورزشی از طریق افزایش مقدار سنتز پروتئین عضله که از مسیرهای سیگنالینگ مولکولی تنظیم می شود؛ اتفاق می افتد. راپامایسین در پستانداران (mTOR) یکی از مهم ترین عوامل اثرگذار بر هایپرتروفی عضلانی است که از طریق فسفوریلاسیون پروتئین ریبوزومی ۷۰ کیلو دالتونی S۶ کیناز (p۷۰S۶K) باعث افزایش سنتز پروتئین در عضله می شود. نتایج درباره اثر تمرین ترکیبی بر این عوامل متناقض است. این مطالعه به منظور تعیین اثر ۸ هفته تمرین مقاومتی و ترکیبی مقاومتی-استقامتی بر پاسخ های phospho-mTOR و phospho-p۷۰S۶K در عضله اسکلتی موش صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۲۴ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در سن ۸ هفته به طور تصادفی در سه گروه ۸ تایی تمرین مقاومتی، تمرین ترکیبی مقاومتی-استقامتی و کنترل در شرایط یکسان آزمایشگاهی قرار گرفتند. گروه مقاومتی ۵ جلسه در هفته و ۱۰ تکرار بالا رفتن از نردبان یک متری با وزنه ای آویزان بر دم را اجرا کردند. مقدار بار تمرینی هر موش صحرایی بین ۸۰-۳۰ درصد آزمون اضافه بار بیشینه بود که قبل از هر هفته اندازه گیری شد. گروه ترکیبی علاوه بر اجرای تمرین مقاومتی و بعد از ۵ دقیقه استراحت، تمرین استقامتی که شامل دویدن روی تردمیل با افزایش تدریجی شدت و مدت دویدن در دوره تمرینی بود؛ اجرا کردند. به طوری که زمان و سرعت دویدن بر روی تردمیل به تدریج از ۱۰ دقیقه و سرعت ۹ متر در دقیقه در هفته اول به ۶۰ دقیقه و سرعت ۳۰ متر در دقیقه در هفته پایانی رسید. ۲۴ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، عضله خم کننده طویل انگشتان (Flexor Hallucis Longus: FHL) حیوانات استخراج و سطح پروتئین های p-mTOR و p-p۷۰S۶K با استفاده از روش الایزا مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: سطح p-mTOR در هر دو گروه تمرینی نسبت به کنترل به طور معنی داری بیشتر بود (P<۰.۰۵) و تفاوت معنی داری بین گروه های تمرینی مشاهده نشد. با این حال میزان p-p۷۰S۶K فقط در گروه مقاومتی نسبت به گروه کنترل افزایش آماری معنی داری یافت (P<۰.۰۵) نتیجه گیری: با توجه به این که در گروه ترکیبی در مقایسه با گروه مقاومتی، افزایش p-mTOR با افزایش p-p۷۰S۶K همراه نبود؛ می توان نتیجه گرفت که احتمالا تمرین ترکیبی باعث کاهش پاسخ های سیگنالینگ اهداف پایین دستی mTOR می شود.

Concurrent training, Muscular hypertrophy, mTOR, p۷۰S۶K, تمرین ترکیبی, هایپرتروفی عضلانی, mTOR, p۷۰S۶K