الهام اکبری - M.A in Clinical Psychology, Karaj Branch, Islamic Azad University, Karaj, Iran
ناهید هواسی سومار - Assistant Professor, Department of Psychology, Karaj Branch, Islamic Azad University, Karaj, Iran
سیمین رونقی - Assistant Professor, Department of Psychology, Karaj Branch, Islamic Azad University, Karaj, Iran

زمینه و هدف: والدین کودکان مبتلا به سرطان بیشتر از والدین کودکان سالم در معرض مشکلات روان شناختی از قبیل اضطراب، افسردگی، استرس و به طور کلی تهدید سلامت روان هستند. این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به شیوه گروهی بر خودکارآمدی مادران دارای فرزند مبتلا به سرطان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی روی ۳۰ مادر دارای فرزند مبتلا به سرطان مراجعه کننده به مرکز طبی کودکان در شهر تهران طی سال ۱۳۹۶ انجام شد. مادران به طور غیرتصادفی در دو گروه ۱۵ نفری کنترل و مداخله قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه خودکارآمدی والدینی دومکا و همکاران سال ۱۹۹۶ استفاده شد. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در ۱۰ جلسه دو ساعته به شیوه گروهی برای گروه مداخله اجرا گردید و برای مادران گروه کنترل مداخله ای ارایه نشد. یافته ها: میانگین نمره خودکارآمدی والدین دارای کودک مبتلا به سرطان در پیش آزمون ۶.۴۰±۳۱.۴۰ و پس آزمون ۱۳.۳۵±۵۳.۸۷ تعیین شد و این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (P<۰.۰۵). میانگین نمره خودکارآمدی والدین گروه کنترل در پیش آزمون ۵.۷۳±۳۰.۰۷ و در پس آزمون ۷.۵۸±۲۹ تعیین گردید که این تفاوت از نظر آماری معنی داری نبود. نتیجه گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معنی داری باعث بهبود خودکارآمدی والدینی مادران دارای فرزند مبتلا به سرطان می گردد.

Parental self-efficacy, Acceptance and commitment therapy, Cancer, خودکارآمدی والدینی, درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد, سرطان