شهرام سهیلی - Assistant Professor of Exercise Physiology, Safadasht Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
مجتبی ایزدی - Assistant Professor of Exercise Physiology, Faculty of Humanities, Saveh Branch, Islamic Azad University, Saveh, Iran
دانیال تارمست - Assistant Professor of Exercise Physiology, Faculty of Humanities, Parand Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran

زمینه و هدف: اختلال در عملکرد مولفه های هورمونی و ژنتیکی از مهم ترین عوامل هایپرگلیسیمی در افراد چاق و بیماری دیابت هستند. ژن FOXO۱ به عنوان یکی از عوامل رونویسی موثر در مسیرهای سیگنالینگ انسولین، گلوکز ناشتا و مقاومت انسولین محسوب می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرینات مقاومتی بر بیان ژن FOXO۱ در بافت چربی زیرپوستی موش های صحرایی دیابتی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۱۴ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی ۲۰±۲۲۰ گرم توسط تغذیه رژیم غذایی پرچرب و تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (STZ ، mg/kg ۳۰) به دیابت نوع دو مبتلا و به شیوه تصادفی به گروه های ۷ تایی کنترل و ورزش تقسیم شدند. گروه ورزش در یک دوره تمرینات هوازی ۶ هفته ای به تعداد ۵ روز هفته شرکت نمودند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، سطح ناشتایی گلوکز و انسولین خون و نیز بیان ژن FOXO۱ در بافت چربی زیرپوستی هر دو گروه اندازه گیری و مقایسه گردید. یافته ها: تمرینات هوازی سبب کاهش آماری معنی دار گلوکز ناشتا، مقاومت انسولین و بیان ژن FOXO۱ در بافت چربی زیرپوستی در مقایسه با گروه کنترل گردید (P<۰.۰۵). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات مقاومتی به واسطه مهار بیان ژن FOXO۱ در بافت چربی زیرپوستی به کاهش مقاومت انسولین و گلوکز سرم در موش های دیابتی منجر می گردد.

Resistance training, FOXO۱ gene, Fasting glucose, Type ۲ diabetes, تمرین مقاومتی, بیان ژن FOXO۱, گلوکز ناشتا, دیابت نوع دو