سیدرضا شریفی
محمدتقی پیوندی
فرشید باقری
محمد خیاط زاده

زمینه و هدف : درمان شکستگی های تنه ران همیشه در حال تغییر بوده است. امروزه فیکساتورهای پیشرفته تری برای درمان این نوع شکستگی ها ابداع شده که از جمله این روش ها استفاده از میخ مجرای مرکزی می باشد. این مطالعه به منظور مقایسه نتایج دو روش درمانی جااندازی باز و پلاک گذاری و استفاده از میخ مجرای مرکزی استخوان در شکستگی تنه استخوان ران انجام گرفت. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی ۴۰ بیمار بستری بالاتر از ۱۶ سال با شکستگی ساده میانی تنه فمور به دلیل ضربه (دو گروه ۲۰ نفری مورد و شاهد) در بیمارستان شهید کامیاب مشهد در سال ۱۳۸۲ مورد مطالعه قرار گرفتند. در گروه مورد درمان جراحی به روش جااندازی باز با پلاک و میخ و در گروه شاهد جراحی با گذاشتن میخ داخل مجرای مرکزی انجام شد. هر دو گروه از نظر سن و جنس یکسان بودند. پیگیری بیماران در مدت ۹ تا ۱۴ ماه انجام شد. مشخصات فردی تابع پیگیری و رادیوگرافی کنترل در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و آزمون های تی مستقل و مجذور کای پردازش شد. یافته ها : از ۴۰ بیمار مورد مطالعه ۷۵درصد مرد و ۲۵درصد زن بودند. مدت زمان جوش خوردن بالینی و رادیوگرافیک و میزان تاخیر در جوش خوردن در دو گروه از نظر آماری معنی داری نبود. با توجه به ۴ مورد نقص وسیله در گروه پلاک از این نظر تفاوت معنی داری بین دو گروه به دست آمد (P<۰.۰۵). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که مدت جوش خوردن براساس علائم بالینی و رادیوگرافی و عوارض در دو گروه مورد مطالعه از نظر آماری تفاوت معنی داری ندارد، اما به علت وجود ۴ مورد نقص وسیله، استفاده از روش اینترلاک با لاک استاتیک در تمام شکستگی های ران که منع مصرف ندارند، ارجح است.

Femural fracture, Osteosynthesis, Intramedullary nailing, Dynamic Compression Plating, شکستگی تنه ران, ثابت کردن شکستگی, میخ مجرای مرکزی