علی عباسی
صدیقه فیاضی
فرزانه احمدی
محمدحسین حقیقی زاده

زمینه و هدف : تنگی نفس و خستگی در نارسایی قلبی، باعث اختلال قابل توجهی در کیفیت زندگی و توانایی عملکردی این بیماران می گردد. این مطالعه به منظور تعیین تاثیر برنامه ورزشی پیاده روی خانگی بر کیفیت زندگی و توانایی عملکردی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی انجام پذیرفت. روش بررسی: در این پژوهش نیمه تجربی، ۶۰ بیمار بستری مبتلا به نارسایی قلبی کلاس II و III در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی اهواز طی سال ۱۳۸۴، با روش جورکردن در دو گروه آزمون (۳۰=n) و کنترل (۳۰=n) قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک، چک لیست کیفیت زندگی مینه سوتا و فرم زمان بندی شده برنامه ورزشی بود. برنامه ورزشی پیاده روی در این بیماران سه بار در هفته و تا هشت هفته انجام گرفت. در ابتدا و انتهای مداخله نیز چک لیست کیفیت زندگی مینه سوتا برای تعیین کیفیت زندگی در اختیار بیماران دو گروه قرار گرفت. همچنین تست پیاده روی ۶ دقیقه ای نیز به منظور تعیین توانایی عملکردی بیماران در ابتدا و انتهای مداخله در دو گروه انجام گرفت. داده ها به وسیله نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: اختلاف قابل توجهی میان میانگین مسافت طی شده در MWT ۶ در ابتدا و انتهای مداخله در بیماران گروه آزمون وجود داشت (۸۶/۳۷۳ متر در ابتدای مداخله تا ۳۰/۴۱۲ متر در انتهای مداخله، ۰۵/۰P<). این تفاوت در بیماران گروه کنترل معنی دار نبود (۷۹/۳۷۶ متر در ابتدای مداخله تا ۶۳/۳۷۷ متر در انتهای مداخله). اختلاف قابل توجهی میان نمرات کیفیت زندگی، در ابتدا و انتهای مداخله در گروه آزمون وجود داشت (۳۲/۵۲ در ابتدای مداخله تا ۸۰/۴۳ در انتهای مداخله). این تفاوت در گروه کنترل معنی دار نبود (۳۲/۵۲ در ابتدای مداخله تا ۸۰/۴۳ در انتهای مداخله). همچنین بین مدت زمان ورزش هفته های اول، چهارم و هشتم تفاوت معنی دار وجود داشت (۰۵/۰P<). نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که فعالیت های ورزشی پیاده روی می تواند به عنوان یک روش درمانی در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی به کار رود، زیرا باعث کیفیت زندگی و نیز توانایی عملکردی و ظرفیت ورزشی بیماران می گردد.

Heart failure, Quality of life, Exercise training, نارسایی قلبی, کیفیت زندگی, توانایی عملکردی و تمرینات ورزشی