حمیدرضا اردستانی رستمی

در سده­های نخستین مسیحیت،  آیینی گنوسی (عرفانی) پا می­گیرد که در طول قرون متمادی در سراسر چهان پراکنده می­شود. این آیین جهانی، در ایران باستان، مانی را و در دوره اسلامی، بنابر نظر بسیاری از پژوهش­گران، اسماعیلیان را تحت تاثیر خود قرار می­دهد. پژوهش پیش رو، دو شاعر در ادبیات فارسی و عرب؛ یعنی ناصرخسرو اسماعیلی و ابوالعلاء معری را با معیار قرار دادن اندیشه­های گنوسیشان سنجیده است. در این­که ناصرخسرو اسماعیلی است، تردیدی نیست؛ اما درباره  تاثیر ابوالعلاء از گنوس اسماعیلی باید گفت مطابق با معجم­الادبا، او با یکی از داعیان اسماعیلی مکاتبه داشته است. هم­چنین باید دانست که در نزدیکی ابوالعلاء، برخی گروه­های اسماعیلی می­زیستند که احتمالا بر او تاثیر گذار­ بوده­اند. در این فرصت، برای اثبات متاثر شدن این دو شاعر که در یک عصر زیسته اند- از گنوس (عرفان) اسماعیلی، برخی از همانندی­های آنان، مانند مشهور بودنشان به زندیقی و بطن­گرایی­شان (تاویل صوفیان)، اعتقاد به حلول و تناسخ/ تقمص (تناسخ)، بزرگ­داشت خرد (خرد لدنی صوفیه)، بدبینی به دنیا، بررسی می­شود.

Abolala Maari, Naser Khosro, Ismailia., ابوالعلا, ناصر خسرو, مذهب اسماعیلی.