تجلی عارفانه ی چهره های قرآنی برخی از پیامبران در مثنوی
عنوان مقاله: تجلی عارفانه ی چهره های قرآنی برخی از پیامبران در مثنوی
شناسه ملی مقاله: JR_ERFAN-2-5_003
منتشر شده در در سال 1389
شناسه ملی مقاله: JR_ERFAN-2-5_003
منتشر شده در در سال 1389
مشخصات نویسندگان مقاله:
محمدرضا سنگری
لیلا حاجی
خلاصه مقاله:
محمدرضا سنگری
لیلا حاجی
در بین آثار کهن ادب پارسی، مثنوی معنوی مولوی، تنها کتاب عمده در نوع خود میباشد که بیشترین تاثیر و بهره را از کلام وحی گرفته است. یکی از این اثرپذیریها، تجلی چهرههای قرآنی خصوصا انبیای الهی میباشد که مولوی به تناسب ذوق عارفانهی خویش، به این شخصیتها ماهیتی عرفانی بخشیده است. مثلا از نظرگاه این عارف بزرگ، خضر(ع) پیری جاودانه و مبارک قدم است که گمگشتگان طریق حق را از تاریکی جهل، به سرچشمهی آب حیات رهنمون میشود. صالح (ع) را عاشق مهجوری میداند که با ظهور ناقهی دوست در کوه وجودش، بیدرنگ ناقهی تن را پی مینماید تا روحش غرق وصال یار گردد؛ داوود(ع) در دیدگاه عارفانهی مولانا، نغمهگر عاشقی است که آواز خوشش همان نغمه و سخن درونی اولیاء الله و عارفان حق است.
کلمات کلیدی: Holly Quran, Gnostic manifestation, Masnavi, Quranic faces., قرآن, تجلی عارفانه, مثنوی, چهره های قرآنی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1724981/