زمینه: مفروضه های انسان گرایی، روشن گری و بهبودگرایی به دیدگاه های بنیادین درباره طرح واره های فرهنگی، ماهیت انسان، زمینه و دورنمای فهم، شناخت، آموزش و پرورش، فردیت، و آزادی خواهی، باز می گردد. نقد توسعی درباره این مکتب ها و اندیشه های اصلی در عرصه زندگی اجتماعی کمک می کند که ادراک محیطی و تحولات آن از طریق تغییرات طرح واره های فرهنگی، ایده های فلسفی، عقل (یا تصور انتولوژیک نسبت به آن) و گونه های تعقل، استدلال، اخلاق، سبک زندگی و تفکرات اجتماعی، شناخته شود. این نقد چهار عرصه دارد: آزادی، نقد عقل نظری، نقد عقل عملی و بهبود زندگی انسان. مطالعه حاضر بر آن است تا با مطالعه ادبیات موجود، دیدگاه انسانگرایان، فلاسفه عصر روشنگری و بهبودگرایان را در باب اخلاق مورد توجه قرار دهد. نتیجه گیری: انسان گرایی و روشن گری و بهبودگرایی برآنند تا از طریق تجارب زندگی تاریخی و تغییرات اپیستمیک، توصیفی خوش بینانه از بشر، ارائه دهند. به فردیت، آزادی خواهی، تجربه، اخلاق، تسامح، بهبود و صلح در حکم موضوع های مهم جهانی و فرا فرهنگی به شمار می آیند و رویکردهای اصلی عقل عملی و خرد خود بنیاد استعلایی هستند. بهبودگرایی به جای رویکرد استعلایی فرافرهنگی به فرهنگ ها و طرح واره های برآمده از تجربه های آن اهمیت می دهد و در جست وجوی رشد، خود آگاهی، جامعه مدنی و تفکر مستدل، است.

Humanistic, Ethics, Enlightenment, Melirism, انسانگرایی, اخلاق, روشنگری, بهبودگرایی