منیژه کاوه - University of Shahre Kord
حمید علیزاده - Alame Tabatabaee University
علی دلاور - Alame Tabatabaee University
احمد برجعلی - Alame Tabatabaee University

هدف: پژوهش حاضر، با هدف تدوین و تهیه برنامه افزایش تاب آوری و مطالعه اثربخشی آموزش آن بر مولفه های کیفیت زندگی والدین دارای کودک کم توان ذهنی انجام شد. روش: تحقیق، نیمه آزمایشی با دو طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و طرح یک گروهی با اندازه گیری مکرر بود. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی، نمونه ای با حجم ۳۴ نفر از دو مدرسه منطقه ۱۶ انتخاب شد که در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده عبارت اند از: پرسشنامه های وضعیت سلامت خانواده ((نورم، مالیا و گاریسون))، روابط والد-فرزند ((فورمن)) و رضایت زندگی ((دینر)) که در پیش آزمون، پس آزمون و آزمون پیگیری مورد استفاده قرار گرفتند. یافته ها: داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس در سطح معناداری (۰۱/۰ P ≤) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و نشان دادند که میزان تغییرپذیری مولفه های روابط والد-فرزند، والدینی که تحت آموزش برنامه تاب آوری قرار گرفتند، از والدینی تحت این آموزش قرار نگرفتند، بیشتر بود. ولی بین میزان سلامت گروه کنترل و آزمایش، تفاوتی مشاهده نشد. رضایت از زندگی گروه آزمایش در پس آزمون بیشتر بود ولی در آزمون پیگیری تفاوتی نداشت. نتیجه گیری: نتایج مبین این بود که برنامه افزایش تاب آوری بر مولفه های کیفیت زندگی والدین، اثرگذار است. بهبود روابط والد-فرزند و افزایش رضایت از زندگی ممکن است ناشی از کاهش استرس والدینی، تغییر طرحواره ها و نگرشهای والدین به ناتوانی و همچنین بهبود مهارتها و رفتارها در والدین باشد.

Intellectual disability, Resilience, Parents, Quality of life, Stress, کم توانی ذهنی, تاب آوری, والدین, کیفیت زندگی, استرس