مصطفی صادقی
علی باقریان

مقدمه: ارزیابی مستمر وضعیت آموزشی دانشجویان برای بهبود نظام آموزشی ضروری می باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه وضعیت تحصیلی دانشجویان دندانپزشکی فعلی از دیدگاه اعضای هیات علمی دانشکده های دندانپزشکی دانشگاه های علوم پزشکی کشور با دانشجویان سال های گذشته انجام شد. روش ها: این مطالعه توصیفی-مقطعی در سال ۱۳۹۰ انجام گرفت. اطلاعات به وسیله پرسشنامه ای محقق ساخته، روا و پایا جمع آوری شد که توسط ۳۵۴ عضو هیات علمی شاغل در ۱۸ دانشکده دندانپزشکی و واجد شرایط ورود به مطالعه تکمیل گردید. پرسشنامه، وضعیت تحصیلی دانشجویان دندانپزشکی حال حاضر را در مقایسه با دانش آموختگان سال های گذشته بررسی کرد. داده ها به استفاده از آمار توصیفی، آزمون های واریانس، تی مستقل و ضریب همبستگی اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: بیش از ۵۰% از استادان بیان کردند که تمایل دانشجویان به شرکت در آزمون تخصصی و انجام فعالیت های پژوهشی خوب تر تا بسیار خوب تر شده است، ولی علاقه به حضور در کلاس دروس نظری و انجام تکالیف آموزشی بدتر تا بسیار بدتر شده است. به علاوه نظر اغلب شرکت کنندگان در مورد سایر متغیرها بر این بود که بین دانشجویان فعلی و دانش آموختگان دندانپزشکی تفاوتی وجود نداشت و در مجموع ۹۴/۴۰% از شرکت کنندگان معتقد بودند که وضعیت تحصیلی دانشجویان تغییری نکرده است. شرکت کنندگان معتقد بودند که حدود ۴۶% از دانش آموختگان دندانپزشکی مهارت بالینی کافی برای طبابت مستقل را دارند. ضریب همبستگی اسپیرمن ارتباط معناداری بین سابقه تدریس اعضای هیات علمی با میانگین نمره وضعیت تحصیلی دانشجویان دندانپزشکی نشان نداد. نتیجه گیری: اگرچه اشتیاق به شرکت در آزمون تخصصی و انجام فعالیت های پژوهشی در دانشجویان فعلی بیشتر شده است، ولی در مجموع وضعیت تحصیلی دانشجویان دندانپزشکی ایران از نظر استادان آنان در طی سال های گذشته تغییری نکرده است. همچنین از دیدگاه استادان مهارت بالینی دانش آموختگان دندانپزشکی برای انجام طبابت مستقل چندان مطلوب نبود.

academic achievement, educational status, dental student, faculty members, پیشرفت تحصیلی، وضعیت تحصیلی، دانشجوی دندانپزشکی، اعضای هیات علمی