فاطمه حشمتی نبوی
زهره ونکی
عیسی محمدی

مقدمه: آموزش بالینی وظیفه موسسات آموزشی و بالینی است و اثربخشی این آموزش ها تحت تاثیر تعامل موثر بین این دو نوع موسسه قرار می گیرد. این تعامل از ابتدای ظهور حرفه پرستاری تاکنون، پارادایم های گوناگونی را تجربه کرده است. مقاله حاضر در صدد است به معرفی نقادانه این پارادایم ها پرداخته و سمت و سوی نحوه تعامل موسسات آموزشی و بالینی را در حال حاضر شناسایی نماید. شناسایی این الگوها، و مزایا و محدودیت های هر کدام می تواند راهنمای مدیران موسسات آموزشی و بالینی در طراحی و انتخاب الگوهای ارتباطی مناسب باشد. روش ها: برای این مطالعه مروری روایی، یک جستجوی الکترونیک سه مرحله ای در ژانویه ۲۰۰۸ انجام شد و مطالعات انتشار یافته از سال ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۸ در پایگاه های اطلاعاتی Web of Science، Medline، CINAHL، ERIC، BNI مورد بازبینی قرار گرفت. واژه های آموزش بالینی، مدل کارآموزی بالینی، مدل آموزش بالینی، مدل های مشارکتی آموزش بالینی و مشارکت بین موسسات دانشگاهی و بالینی، جهت جستجو به کار برده شدند. متن مقالات به طور مکرر مطالعه شد تا نوع پارادایم ارتباطی، ویژگی های مهم و نحوه ارتباط، و مزایا و محدودیت های آن از داخل متن استخراج شود. نتایج: چهار پارادایم ارتباطی بین موسسات آموزشی و بالینی در حرفه پرستاری قابل شناسایی است. این پارادایم ها عبارت بودند از: پارادایم خدمات محور، پارادایم استقلال سازمانی، مدل های آموزش بالینی مشارکتی و پارادایم مشارکت بین موسسات. نتیجه گیری: وجود یک سیر تکاملی تحت تاثیر عواملی چون رشد حرفه ای پرستاری و تغییر در انتظارات جوامع قابل شناسایی است. نیاز به حرفه ای شدن و تقویت بدنه دانش پرستاری ضرورتی برای ایجاد و حفظ دانشکده های پرستاری مستقل است. روند پارادایم های ارتباطی به سوی شکل گیری مشارکت بین دو موسسه در عین حفظ استقلال این موسسات است.

Clinical education, clinical education pattern, nursing instructors, partnership, educational organization, clinical organization., آموزش بالینی، الگوی آموزش بالینی، مدرسین پرستاری، مشارکت، موسسات آموزشی، موسسات بالینی