جعفر صادق تبریزی

یکی از موضوعات اساسی در آموزش و ارزیابی دانشجویان رشته های علوم پزشکی، ارتقای دانش، نگرش و مهارت های مورد نیاز آنان و ارزیابی صحیح و دقیق آنها است. آموزش و ارزیابی باید به گونه ای طراحی گردد تا دانشجویان قادر باشند پس از فراعت از تحصیل، آموخته های دانشی و مهارتی خود را در محیط های کاری واقعی به کار بسته و توانایی انطباق خود با محیط کاری را داشته باشند. بنابراین، لازم است دانشجویان در محیط های واقعی یا مشابه کار آینده آموزش دیده و در شرایط واقعی کار و یا محیط های کاری شبیه سازی شده مورد ارزیابی قرار گیرند. شواهد علمی حاکی از آن است که ارزیابی تئوریک دانشجویان به کمک آزمون های کتبی و یا شفاهی به تنهایی مشخص کننده مهارت ها و توانمندی های آنها نبوده و نیازمند روش های دیگری است تا امکان سنجش جامعی از دستیابی به اهداف آموزشی را فراهم سازد. بدین منظور پروفسور هاردن (Harden) و همکاران در دهه ۱۹۷۰ روش ارزیابی (OSCE)Objective Structured Clinical Examination را برای سنجش صلاحیت های بالینی دانشجویان پزشکی طراحی کردند تا مهارت های بالینی آنها به صورت مجزا در ایستگاه های از پیش تعیین شده و با سقف زمانی مشخص مورد ارزیابی قرار گیرد(۱). در شکل ۱ که به هرم میلر(۲) Miller)) معروف است روش های ارزیابی مناسب برای سطوح مختلف یادگیری نشان داده شده است. همان گونه که در شکل دیده می شود OSCE، به عنوان یک آزمون عینی ساختار یافته، روش مناسبی برای ارزیابی چگونگی انجام مهارت های فردی (Shows How) معرفی شده است.