احمدرضا زمانی
آرمین دخت شاه ثنایی
مائده محسنی

مقدمه: چگونگی ارتباط و تعامل با بیمار نقش موثری در رضایت مندی بیمار، نتایج درمان، اثرات روانشناختی، هزینه های پزشکی، کفایت بالینی پزشکان و حتی شکایت از پزشکان دارد. این مهارت ها قابل یادگیری هستند. مطابق مطالعات، پزشکان آموزش کافی در خصوص مهارت های عمومی ارتباطی دریافت نمی کنند. هدف این طرح تهیه ابزاری جهت تقویت مهارت های ارتباطی دانشجویان پزشکی به شیوه ای ساده و قابل اجرا می باشد. روش ها: این مطالعه مداخله ای نیمه تجربی در سال ۱۳۸۸ بر روی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در مقطع اینترنی انجام شد. دانشجویان مذکور به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. حجم نمونه در هر گروه ۷۵ نفر بود. ابزاری که برای راهنمایی پزشکان جهت برقراری ارتباط با بیمار تهیه شده بود به گروه مداخله داده شده و گروه شاهد، ابزاری دریافت نکردند. پس از دو ماه، دانشجویان دو گروه از نظر نحوه ارتباط با بیمار مورد ارزشیابی قرار گرفته و نتایج دو گروه با هم مقایسه شد. نهایتا تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS انجام شد. نتایج: میانگین امتیاز ارزشیابی در کل دانشجویان تحت مطالعه ۲/۷±۳۶/۲۹ بود. میانگین امتیاز ارزشیابی در دو گروه مداخله و شاهد به ترتیب ۷±۵۳/۳۲ و ۹۱/۵±۱۹/۲۶ بود که اختلاف میانگین دو گروه ۳۵/۶ امتیاز بود. تفاوت بین دو گروه مداخله و شاهد معنادار بود (۰۰۱/۰>p). نتیجه گیری : نتایج نشان داد استفاده از ابزارهای آموزشی در نحوه برقراری ارتباط با بیمار موثراست و آموزش در زمینه برقراری ارتباط موثر با بیمار به دانشجویان بایستی در متون آموزشی پزشکان لحاظ گردد.

doctor and patient relationship, Internship, ارتباط پزشک و بیمار، اینترن