ابوالفضل رحیمی
فضل اله احمدی

مقدمه: برای بهبود کیفیت آموزش بالینی، باید وضعیت آن همواره مورد ارزشیابی قرار گیرد. این مطالعه با هدف تعیین موانع و مشکلات و راهکارهای بهبود کیفیت آموزش بالین از دید مربیان بالینی دانشکده های پرستاری تهران در سال ۱۳۸۴ انجام شد. روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، ۶۰ مربی بالینی شاغل در دانشکده های پرستاری شهر تهران، به صورت سرشماری مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ای روا و پایا در ۵ حیطه عملکرد مربیان بالینی، برنامه ریزی آموزشی، محیط بالینی، خصوصیات دانشجویان و تسهیلات رفاهی و آموزشی بود. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی، آزمون آماری t مستقل و آنالیز واریانس در نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج: مربیان کیفیت آموزش بالین را در حیطه های محیط بالینی و تسهیلات رفاهی و آموزشی متوسط و وضعیت سایر حیطه ها را در حد ضعیف گزارش نمودند. عدم وجود علاقه و انگیزه دانشجویان در محیط بالینی، به عنوان مهم ترین مانع آموزش بالینی و توجه بیشتر برنامه ریزان و مسوولان پرستاری برای برنامه ریزی مناسب برای بالین به عنوان مهم ترین راهکار بهبود وضعیت ابراز گردید. نتیجه گیری: آموزش بالین از کیفیت مطلوبی برخودار نمی باشد. بنابراین، به نظر می رسد کاهش یا بهبود این چالش ها، مستلزم همکاری مربی، پرسنل بالینی، سوپروایزران آموزشی، سرپرستاران، مدیران پرستاری، مسوول برنامه ریزی آموزشی و سایر مسوولین رده بالا مدیریتی باشد

Clinical education, Nursing, Clinical instructors, Quality., آموزش بالینی، پرستاری، مربیان بالینی، کیفیت