علی خسروبیگی - دانشیار گروه بیوشیمی و ژنتیک، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اراک، اراک، ایران.
حسن احمدوند - استاد گروه بیوشیمی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی لرستان، خرم آباد، ایران.

مقدمه: استرس اکسیداتیو نقش مهمی را در پیشرفت دیابت بارداری دارد. تولید بیش از حد گونه­های فعال اکسیژن می­تواند منجر به آسیب­های جدی سلولی گردد که این امر می تواند نتایج جدی برای مادر و جنین داشته باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی سطوح سرمی گلوتاتیون، پاراکسوناز و میلوپراکسیداز در دیابت بارداری در مقایسه با بارداری سالم انجام شد. روش کار: این مطالعه مورد - شاهدی در سال های ۹۴-۱۳۹۳ بر روی ۳۰ زن مبتلا به دیابت بارداری و ۳۰ زن باردار سالم مراجعه کننده به بیمارستان عسلیان شهر خرم آباد انجام شد. دو گروه از نظر سن، هفته بارداری و شاخص توده بدنی همسان بودند. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. مقادیر سرمی گلوتاتیون با استفاده از روش الایزا و مقادیر پاراکسوناز و میلوپراکسیداز با استفاده از روش نورسنجی اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۱۹) و آزمون های آماری تی مستقل و رگرسیون لوجستیک انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سطوح سرمی قندخون ناشتا در دیابت بارداری به طور معنی داری بالاتر از بارداری سالم بود (۰۰۱/۰>p). میانگین سطوح سرمی گلوتاتیون در دیابت بارداری به طور معنی داری پایین تر از بارداری سالم بود (۰۳۰/۰=p). فعالیت آنزیم­های پاراکسوناز (۲۲۵/۰=p) و میلوپراکسیداز (۶۰۲/۰=p) تفاوت معنی داری را بین دیابت بارداری و بارداری سالم نشان نداد. بر اساس نتایج آزمون رگرسیون لوجستیک، گلوتاتیون به طور معنی داری فاکتور خطر منفی برای دیابت بارداری بود و می­تواند نقش محافظت کننده را در برابر این بیماری داشته باشد (۰۴۵/۰=p). نتیجه گیری: در مطالعه حاضر، سطوح سرمی گلوتاتیون به طور معنی داری در دیابت بارداری پایین تر از بارداری سالم بود.

پاراکسوناز, دیابت بارداری, گلوتاتیون, میلوپراکسیداز