سارا سرحدی - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه شهیدرجایی، تهران، ایران.
علیرضا رمضانی - دانشیار گروه فیزیولوژی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه شهیدرجایی، تهران، ایران.
مینا غلامی - مربی گروه فیزیولوژی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه شهیدرجایی، تهران، ایران.
حامد طاهری - دستیار تخصصی گروه داخلی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، زاهدان، ایران.

مقدمه: دیسمنوره اولیه یکی از شایع ترین شکایات مراجعان به پزشک زنان می باشد. به نظر می رسد تاثیر ورزش بر دیسمنوره و همچنین توجه به تعامل تمرین هوازی با زمان های روز، روش موثرتری برای کاهش درد دیسمنوره باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر یک دوره تمرین هوازی در صبح و عصر بر شدت درد دیسمنوره اولیه و برخی متغیرهای فیزیولوژیکی دختران بالغ انجام شد. روش کار:در این مطالعه که به روش میدانی انجام شد، از میان ۱۰۳۳ دانش آموز دختر شهرستان بهارستان، ۳۸ دختر بالغ با سابقه ابتلاء به دیسمنوره اولیه به عنوان نمونه انتخاب شدند. افراد به طور تصادفی به دو گروه ۱۹ نفره (صبح، عصر) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی (ایروبیک و تمرینات آمادگی جسمانی) شامل ۴ هفته، هر هفته ۴ جلسه ۵۰ دقیقه ای با شدت ۷۰-۶۵% ضربان قلب ذخیره بود. برای اندازه گیری شدت درد از مقیاس دیداری درد و برای اندازه گیری حداکثر اکسیژن مصرفی از آزمون ۱۶۰۰ متر دویدن استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماریSPSS  (نسخه ۱۸) و آزمون های یومن ویتنی و ویلکاکسون انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها:تمرین باعث افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی و کاهش معنی دار شدت درد دیسمنوره و ضربان قلب استراحت از پیش آزمون به پس آزمون هر دو گروه شد (۰۵/۰p<)، اما بین دو گروه صبح و گروه عصر در متغیرهای ذکر شده تفاوت معنی داری وجود نداشت (۰۵/۰

تمرین هوازی, دختران بالغ, دیسمنوره اولیه, ساعت زیستی, شاخص های فیزیولوژیک