Hamid Reza حمیدرضا تشیعی - PhD, Environmental Health Engineering, National Water and Wastewater Company, Tehran, Iran
Mehdi مهدی حاجیان نژاد - Associate Professor, Environment Research Center, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
Mohammad Mehdi محمدمهدی امین - Associate Professor, Environment Research Center, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
Farham فرهام کرکانی - MSc, Environmental Health Engineering, Iranian Elites Foundation, Tehran, Iran

مقدمه: در تولید مواد پلیمری مقدار زیادی مواد شیمیایی استفاده می گردد که این مواد در طول زمان از مواد پلیمری نشت کرده و می توانند سبب بروز مشکلات بهداشتی گردند. روش ها: در این تحقیق چهار نوع لوله پلی پروپیلن (PP) و دو نوع لوله پی وی سی (PVC) مورد آزمایش قرار گرفت و غلظت و میزان نشت فلزات سنگین (سرب، کادمیوم، نیکل، کروم، روی و قلع) در دمای ۲۰ درجه سانتی گراد مطالعه و با استاندارد ملی ایران و سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا (EPA) و رهنمودهای سازمان جهانی بهداشت (WHO) مقایسه گردید. یافته ها: میانگین میزان سرب در لوله های PVC نو و کهنه نسبت به سایر لوله ها بسیار بیشتر بوده و بین مقادیر سرب در این دو لوله نسبت به سایر لوله ها از نظر آماری تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین میزان نشت این فلز در آب از لوله PP تولیدی کارخانه (الف) و (ب) بیشتر است. در این دما، میزان نشت سرب از لوله ها از استاندارد ملی کم تر، ولی در لوله PP تولیدی کارخانه (الف) و (ب) از استاندارد EPA و رهنمودهای WHO بیش تر بود. در مورد کادمیوم نیز میزان نشت لوله PP تولیدی کارخانه (پ) از هر سه استاندارد و رهنمود بیش تر بود. نتیجه گیری: با توجه به ارتباط مستقیم استفاده از لوله های پلی مری با سلامتی مصرف کنندگان، ضمن ضرورت کنترل جدی تولید لوله های مزبور از نظر بهداشتی توسط مراجع ذیربط، تغییر نوع تثبیت کننده و عدم استفاده از رنگ دانه های با پایه فلزات سنگین پیشنهاد می شود. واژه های کلیدی: آب، فلزات سنگین، نشت فلزات، لوله های پلیمری.

Water, Heavy metals, Metals leakage, Polymer pipes