عبدالمجید خورشیدیان - استادیار دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل، گروه معماری

امروزه رخداد سوانح و چگونگی مدیریت و برنامه ریزی آن در قالب فرایند توسعه تفسیر می شود. سانحه و توسعه از رابطه متقابل برخوردار هستند، به طوری که از یکسو سانحه می توانند توسعه را به تاخیر انداخته و یا فرصت هایی را برای توسعه فراهم سازد و از سوی دیگر توسعه می تواند منجر به افزایش یا کاهش احتمال رخداد سوانح شوند.تحقیق حاضر از نوع مروری بوده و با بررسی کتابخانه ای مهم ترین مطالعات سوانح ، به تبیین رابطه توسعه و سوانح می پردازد. نتایج تحقیق نشان می دهد که رخداد سوانح حاصل ترکیب خطر و آسیب پذیری است . در این زمینه توسعه به عنوان نوعی فرایند عمل می کند که تلاش دارد از ترویج یا تقویت احتمال وقوع سانحه جلوگیری نماید و اقدامات بازتوانی پس از سانحه می بایست علاوه بر پاسخگویی به نیازهای سانحه زدگان، باعث کاهش آسیب پذیری و ارتقاء تاب آوری جامعه آسیب پذیر شود. این رویکرد امروزه به عنوان بازسازی بهینه تر شناخته می شود.

سانحه ، بازسازی پس از سانحه ، توسعه پایدار، بازسازی بهینه تر از پیش ، تاب آوری