الهه شاکری - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، دانشگاه شهید رجایی، تهران، ایران
عبدالحمید قنبران - دانشیار، گروه معماری و شهرسازی، دانشگاه شهید رجایی، تهران، ایران

در میان عرصه های توسعه پایدار(محیطی ، اقتصادی ، اجتماعی )، عرصه پایداری اجتماعی به عنوان یکی از ارکان اساسی شناخته شده که حول محور انسان و جنبه های روانی ، اجتماعی و فرهنگی او می چرخد و به عنوان بخش مهم در جهت رسیدن به توسعه پایدار و تامین نیازهای اجتماعی بشر می کوشد و یکی از مهمترین فاکتورهای پایداری اجتماعی ، تعامل اجتماعی می باشد. یعنی وجود تعامل اجتماعی ضرورتی برای ایجاد جامعه پایدار است .با توجه به این موضوع، در این پژوهش به تاثیر کیفیت فضای محیط یادگیری در جهت ارتقای تعاملاتاجتماعی کودکان دارای اوتیسم که کمتر مورد توجه قرار گرفته اند، پرداخته می شود. اوتیسم یک اختلال جدی در رشد عصبی مادامالعمر است که توانایی فرد را در تعامل و برقراری ارتباط با دیگران را مختل می کند. این کودکان برای پیشرفت و یادگیری اجتماعی ، نیازمند حضور در فضاهای آموزشی هستند که بر طبق نیاز آنها طراحی شده باشد و در نتیجه این مکان به دستیابی یک محیط اجتماعی پایدار کمک می کند. متاسفانه با وجود رشد روزافزون این اختلال، با کمبود محیط های یادگیری موثر و مطلوب مواجه هستیم .روش تحقیق از نوع کیفی -توصیفی که از جمع آوری اطلاعات اسناد متخصصین ، مقالات و تحقیقات به عمل آمده حاصل شده است . در نهایت این مقاله با ذکر توضیحاتی از مسائل اوتیسم و عناصر تاثیرگذار در طراحی محیط های آموزشی مختص کودکان مبتلا به اوتیسم ، از جمله : روشنایی ، رنگ ، آکوستیک ، کنترل و امنیت ، خوانایی و پیش بینی پذیری فضاها، منطقه بندی حسی ، مناطق انتقالی و فضاهای فرار با ارائه راهکارهایی از دیدگاه صاحبنظران جهت آگاهی بیشتر طراحان در این زمینه به پایان می رسد.

اوتیسم ، محیط یادگیری ، تعاملاتاجتماعی ، پایداری اجتماعی