بازشناسی اصول پنج گانه معماری سنتی ایران در معماری پایدار

بحران انرژی در دهه هفتاد میلادی و مشکلات زیست محیطی متعاقب آن بر بسیاری از فعالیت های انسانی سایه افکند و حوزه طراحی معماری و شهری را که سهم زیادی در مصرف انرژی و آلودگی های محیطی داشت با چالشی سخت مواجه نمود. موضوع نگهداری از کره زمین و زیست بوم و نیاز نسل های آینده، مفهوم جدیدی از »پایداری « را در ادبیات همه علوم و هنرها وارد نمود. سپس مفهوم پایداری در توسعه و طراحی محیط های مصنوعی در مقیاس خرد و کلان مورد توجه قرارگرفت . معماری سنتی ایران نشان دهنده تمدن رشد یافته خود در طول قرن هاست و بر پنج اصل »درون گرایی «، »خودمختاری «، »انسان سازی «، »ساختار و مدولاسیون« و »هدفمندی « مبتنی است . موقعیت جغرافیایی ایران و انواع اصلی آن. اقلیم از جمله عوامل اصلی تاثیرگذار بر این معماری بوده است . بررسی اجمالی این اصول در اقلیم های مختلف نشان می دهد که معماران ایرانی بناهایی را بر اساس اصول معماری پایدار خلق کرده اند. پایداری مفهوم پیچیده ای است که می توان از منظرهای مختلف به آن نگاه کرد. نمونه هایی از آنها عملکرد، ساختار، امکانات، تزئینات و منظر است . در این مقاله به معماری سنتی ایران از منظر پایداری رسمی نگریسته می شود. عناصر پایداری رسمی در ایران بررسی شده و تغییرات مرتبط با آن در مناطق مختلف که حاصل تغییرات اقلیمی است ، نشان داده شده است . در این مقاله از روش تحقیق تفسیری -تاریخی استفاده شده است که در آن اصول معماری سنتی ایران و معماری پایدار با یکدیگر مقایسه شده است . علیرغم تنوع جامعه در مناطق مختلف و تنوع اقلیم ، این مطالعه انطباق هر دو معماری (یعنی سنتی و پایدار) را در زمینه فرم معماری اثبات می کند.

Keywords:

معماری سنتی , اقلیم , معماری پایدار , بناها , ایران.