حدیث کلهری - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه لرستان، خرم آباد ، ایران.
رسول حیدری - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه لرستان، خرم آباد، ایران .
علی نوری - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه لرستان، خرم آباد، ایران.

نیما یوشیج شاعری ­است دردمند و دردآشنا که علاوه بر رنج و اندوه فردی و درونی، از دردهای جامعه نیز آگاه بوده است و آنها را در شعر خود، بازتاب می­ دهد. از سویی دیگر، در فضای شعر، بر زبان، ابزارها و تکنیک­ های شاعرانه نیز تسلط دارد. پژوهش حاضر با روشی تحلیلی-توصیفی به دنبال پاسخ به این پرسش است که نیما از کدام تکنیک­ ها و تمهیدات زبانی و ادبی برای انتقال اندوه و تاثیرگذاری بر مخاطب شعر خود، استفاده کرده است. این بررسی نشان می­ دهد که نیما توانسته است با کاربست ابزارهای ادبی و زبانی، زمینه انتقال رنج­ها و تجربیات تلخ فردی، اجتماعی و فکری خود و جامعه ­اش را فراهم کند. او از منظر ادبی، تشبیهات، استعارات و به طور کلی نظام ایماژی شعر خود را بیشتر بر تصاویر تیره و تلخ بنا نهاده است؛ چنانکه اجزای صور خیال در شعر او عموما اندوه­ زده هستند. نیما علاوه بر بعد ادبی و ساختن تصاویر تلخ و اندوه­ زده، با استفاده از برخی بازی­ های زبانی و زمینه ­سازی در بستر موسیقیایی سروده­ های خود، خواننده را به سمت فضایی اندوهناک سوق می ­دهد. شیوه بدیعی «تکرار» و گونه­ های آن، به کارگیری اوزان سنگین و آرام، استفاده از مصوت­ های بلند و بهره ­گیری آگاهانه از ترکیبات و واژگان اندوه ­زا، از تکنیک­ های زبانی نیما در جهت ارائه و تجسم مفهوم اندوه است.

نیما یوشیج, اندوه, زبان, بلاغت, تصویر