محمدباقر موحدی مهرآبادی - استادیار/دانشگاه پیام نور استان قم

بازخوانی و نقد تحلیلی آثار نویسندگان نسل دوم داستان­ نویسی معاصر ایران، با ابزار و روش­ های نوین نویسندگی، جدا از کشف برخی از زوایای پنهان این آثار، برخی از توانایی­ ها یا کاستی­ های فن داستان­ نویسی نویسنده را نیز روشن می­ سازد. در این پژوهش، کلیه داستان­ های رسول پرویزی از زاویه هشت عنصر مهم داستان­ نویسی، به تفصیل نقد و بررسی شده است.روش مطالعه پژوهش حاضر، کتابخانه­ ای با رویکرد تحلیلی-توصیفی و با استقراء تام صورت پذیرفته است. نتایج به دست آمده در این تحقیق بیانگر آن است که رسول پرویزی از به­ کارگیری شگردهای مدرن داستان­ نویسی، بهره ­نبرده­ است؛ بدین معنا که شخصیت­ ها اغلب ایستا هستند؛ پیرنگ ­ها بیشتر باز و خاطره گونه ­اند و داستان­ ها دارای وحدت موضوع و وحدت زمان و مکان نیستند. در مقابل، به­ کارگیری زبان طنز، شناخت کامل از شخصیت­ های داستان در یک جغرافیای واحد و صمیمیت در روایت، مابه ازای مناسبی است برای جبران فقدان صناعات جدید در مسیر جذابیت داستان.

رسول پرویزی, عناصر داستان, ایجاز, زبان طنز