حسین حسن پور آلاشتی - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه مازندران

محمود دولت ­آبادی، از نویسندگان نسل سوم داستان­ نویسی ایران است که مکانتی انکارناپذیر در داستان­ نویسی معاصر ایران دارد و بی­ شک بزرگ­ترین نویسنده در حوزه ادبیات اقلیمی است که این امر مطالعه و بررسی جدی آثار او را ناگزیر می­ سازد. در این مقاله زبان داستان­ های دولت­ آبادی از دیدگاه سبک­ شناسی کاویده شده است که تلفیق گونه­ های عامیانه، کهن و بومی با ساختمان ­های نحوی خاص و تشبیهات گسترده حسی در بافت نحوی ویژه اهم شاخص ­های سبکی زبان داستان­ های او را شکل می ­دهد. از آنجا که دولت­ آبادی با داستان عقیل عقیل به سبک خاص خود دست یافت و در داستان جای خالی سلوچ آن را تکامل بخشید و در نهایت در کلیدر به اوج رساند، نگارنده در این مقاله به بررسی زبان روایت در این سه اثر دولت آبادی پرداخته است.

محمود دولت آبادی, زبان داستان, باستانگرایی, ادبیات اقلیمی